جستجو در تالارهای گفتگو

حمل و نقل زمینی: Palne Train یا متروهای داخل فرودگاه؟ شاتل؟ خودرو اجاره ای؟ فرودگاه در شرایط ایزوله بودن نمی تواند وجود داشته باشد. این بستگی به یک سیستم حمل و نقل عظیم دارد تا مردم بتوانند به فرودگاه داخل یا خارج شوند و در داخل خود فرودگاه بتوانند به جاهای مختلف آن از طریق ساختمان ها و تجهیزات آن بروند. در حالی که اولین فکر شما در مورد یک فرودگاه سفر هوایی است، حمل و نقل زمینی نیز بسیار مهم است. شلوغ ترین فرودگاه در جهان، فرودگاه بین المللی هارتسفیلد آتلانتا است. شما می توانید خدمات حمل و نقل زمینی فرودگاه بین المللی هارتسفیلد آتلانتا را در وب سایت فرودگاه ببینید، اما در اینجا برخی از نکات برجسته در مورد حمل و نقل زمینی وجود دارد: جاده ها اجازه دسترسی به / از فرودگاه را می دهند: در تهران، به فرودگاه امام می توان از طریق اتوبان قم – تهران و ساوه – تهران دسترسی داشت پارکینگ ها، ظرفیت نگه داری کوتاه مدت و بلند مدت ماشین ها را دارند. این پارکینگ ها می توانند در خارج و یا داخل زمین فرودگاه باشند و می توانند به صورت پیمانکاری به شرکت های خصوصی و تحت نظارت فرودگاه واگذار شوند. ظرفیت پارکینگ فرودگاه امام خمینی بیش از 13 هزار ماشین و در 5 پارکینگ می باشند و برای همه ی افراد چه کسانی که بلیط داخلی تهیه کردند چه بلیط خارجی قابل استفاده است. برای توقف کوتاه مدت پارکینگ طبقاتی پیشنهاد می شود که زیر ترمینال واقع شده است و از طریق آسانسور به سالن های ترمینال دسترسی دارد، و برای توقف های طولانی مدت پارکینگ روباز شماره 3 و شماره 4 پیشنهاد می شود که در فاصله دورتری از ترمینال قرار گرفته اند که در زمان های شلوغ (پیک) اتوبوس های شاتل به صورت رایگان کار انتقال مسافران به / از ترمینال را انجام می دهند. پارکینگ روباز شماره 2 که برای خودروهای توقیفی می باشد در ایام پیک فرودگاه مورد استفاده قرار می گیرد، و پارکینگ روباز شماره 5 که عموماً جهت مراجعین به گمرک فرودگاه مورد استفاده قرار می گیرد و در ایام پیک سفر نیز قابل استفاده مسافرین می باشد. محل این پارکینگ در محدوده گمرک فرودگاه قرار دارد. محدوده ترمینال مسافری، باعث شده که دسترسی به ترمینال اصلی بسیار راحت تر انجام گیرد. اما این محدوده هم مشکل ترافیکی خود را دارد، به خاطر اینکه تعداد زیادی از مردم در این محوطه در حال رفت و آمد هستند. شرکت های اجاره اتومبیل در فرودگاه ها شعبه دارند. در فرودگاه امام خمینی، شرکت یوروپکار با دارا بودن ناوگانی متنوع از خودروهای اقتصادی و لوکس دارای ایستگاه می باشد و آماده است که خدمات متنوع و با کیفیت خود را در ایران ارائه نماید. حتی اشخاصی که بلیط تک خریداری کردند هم میتوانند استفاده کنند. شاتل های درون فرودگاه رفت و آمد مسافرین به / از فرودگاه، پارکینگ ها و هتل های اطراف فرودگاه بسیار آسان می کند. ترانسفرهای خصوصی در قالب ماشین های لوکس، وَن و تاکسی در دسترس می باشند. شرکت های سیر و سفر، تاکسی لوکس و پاکرو سبز قشم همگی به صورت 24 ساعته و 7 روز هفته آماده ارائه خدمات ترانسفری به مسافران با استفاده از مدرن ترین ماشین های روز دنیا و با بالاترین امنیت اقدام به ارائه سرویس می نمایند. حمل و نقل عمومی (مانند اتوبوس های شهری و مترو) ممکن است ایستگاه هایی در یک فرودگاه داشته باشند. در فرودگاه امام خمینی، مترو شهر تهران تا روبروی محدوده مسافری با نام ایستگاه مترو امام خمینی قرار دارد که از قطار آن به طور متوسط هر 80 دقیقه یکبار به فرودگاه می رسد و یا حرکت می کند. قطارهای مترو داخلی و تراموا دسترسی مسافرین را از گیت ترمینال تا سالن اصلی فرودگاه آسان می کند. به طرق مختلف، فرودگاه ها به عنوان قطب های حمل و نقل برای کل مناطق عمل می کنند. یک فرد از تهران به مشهد پرواز می کند، بعد از اینکه رسید با استفاده از تاکسی فرودگاه و یا مترو فرودگاه به مرکز شهر و محل جلسه خود می رود. در واقع این فرد سفر از تهران به مشهد که با قطار در حدود 12 ساعت و با اتوبوس در حدود 20 ساعت است را با هواپیما در کمتر از 3 ساعت طی می کند. اما وقتی این فرد به این فکر میکند که فرآیندها و شیوه های حمل و نقلی فکر می کند تا سفر خود را سریع تر انجام دهد. این یک سیستم بسیار پیچیده است که دارای صدها یا هزاران قسمت متحرک و رشته های متصل است. مدیریت همه اینها، همانطور که بعدا خواهیم دید، یک تعهد عظیم است.

در مرکز تمام این تشکیلات: سالن ها و ترمینال ها در فرودگاه شلوغی مانند فرودگاه بین المللی هارتسفیلد آتلانتا، 2500 پرواز هر روز به این فرودگاه وارد و خارج می شوند. به این معناست که هر روز، شاید 250 هزار نفر از طریق فرودگاه پرواز می کنند و ممکن است به خدمات خاصی نیاز داشته باشند. فرودگاه ها این خدمات را در سالن ها و پایانه های خود، که قلب هر فرودگاهی است را ارائه می دهند. در این بخش ها از فرودگاه، شما می توانید کانترهای ایرلاین های فرودگاه را ببینید که مشغول به انجام رویه اداری بلیط هواپیما شما هستند، مسافران را Check-in می کنند، چمدان ها را تحویل می گیرند و درخواست های مسافران را پیگیری می کنند. پایانه ها در اندازه ها و طرح های مختلف هستند. در فرودگاه های کوچک، یک ساختمان کوچک معمولی برای خرید بلیط خارجی و منطقه انتظار با چندین خروجی - یا گیت – که شما را به سمت سالن پرواز می برد، جایی که هواپیماها در آنجا پارک کرده اند و منتظر بارگیری مسافران و بار هواپیما هستند. در دهه 1950 مفهوم خطی به ترمینال های pier-finger تبدیل شد. در این پیکربندی، مسافران در ترمینال اصلی مراحل را طی می کنند و سپس به سمت به یکی از چندین pierها فرستاده می شوند، جایی که هواپیماها در گیت ها منتظر ورود مسافران هستند، با نام finger slot شناخته می شوند. سالن ها، که همان ساختمان ترمینال اصلی هستند که فضایی برای چندین pier، مغازه ها، رستوران ها و سالن تشریفات یا همان لانج را فراهم می کنند. مجتمع ترمینال در فرودگاه امام خمینی 13.500 هکتار را پوشش می دهد (یعنی 135 کیلومتر مربع)، که این مجتمع سه ترمینال با نام های ترمینال یک (در حدود 9 میلیون مسافر و بیش از 120.000 تُن بار)، ترمینال سلام یا ترمینال 2 که با مساحت 32 هکتار و ظرفیت 5 میلیون مسافر تا اواخر امسال افتتاح می شود و پروازهای داخلی هم در آن انجام می شود و پایانه ایرانشهر که در مرحله تحقیقاتی قرار دارد و در زمان افتتاح خود باعث خواهد شد که ظرفیت این فرودگاه در سه فاز به 100 میلیون مسافر برسد. تنها در داخل سالن ترمینال یک 10 رستوران و کافی شاپ (که متعلق به شرکت های خصوصی هستند)، 45 اماکن و فروشگاه (که متعلق به شرکت های خصوصی هستند)، 7 بانک و صرافی، کافی نت، دو هتل بین المللی زنجیره ای ibis و Novotel، خدمات بسته بندی بار و فریت بار، جایگاه تشریفات اختصاصی یا CIP حضور دارند. در فرودگاه های بزرگ، این طراحی اولیه می تواند گسترش یابد، که منجر به یک ترمینال خطی یا منحنی می شود، که اغلب یک ساختمان بسیار طولانی با تعداد زیادی کانتر برای خرید بلیط هواپیما و Check-in و چند دروازه برای سوار شدن به داخل هواپیما است. روند معمول تعمیر و نگهداری هواپیما، مانند شستشو، یخ زادیی و سوخت گیری، توسط پرسنل خطوط هوایی در حالی که هواپیما در گیت پارک شده است انجام می شود. در بعضی موارد، سایر کارهای تعمیر و نگهداری ممکن است در گیت و زمانی که مسافرین در هواپیما نشسته اند، انجام گیرد – خیلی غیر معمول نیست اگر شما در هواپیما نشسته اید و در همان زمان پرسنل تعمیر و نگهداری ایرلاین در حال تعویض ترمز هیدرولیک هواپیما باشند.

ساختن یک فرودگاه تجاری در مقیاس فرودگاه بین المللی دنور نیازمند سال ها برنامه ریزی و تعدادی از تصمیمات پیچیده است. در اینجا برخی از چیزهایی که سازندگان فرودگاه ها باید در نظر داشته باشند، عبارتند از: پیش بینی ترافیک فرودگاه: برنامه ریزان فرودگاه از شبیه سازی های کامپیوتری و مدل سازی استفاده می کنند تا ترافیک پیش بینی شده فرودگاه را تخمین بزنند. آنها نیاز به محاسبه ورود و خروج های روزانه با فرودگاه دارند، اما آنها همچنین باید اندازه هواپیما را که می توانند به طور بالقوه از امکانات استفاده کنند، بدانند، زیرا هواپیما های بزرگتر نیاز به باند های طولانی تر دارند.برای خرید بلیط هواپیما داخلی کلیک کنید.به عنوان مثال، جت های بزرگ مانند Boeing 747 یا Airbus A380 برای بلند شدن از روی باند فرودگاه نیاز به فضایی در حدود 10،000 فوت (3300 متر) دارند. بر اساس این پیش بینی ها، برنامه ریزان توصیه هایی در مورد تعداد و طول باند فرودگاه ها و همچنین اندازه ترمینال های فرودگاه ارائه می دهند که این امر میزان زمین مورد نیاز برای یک پروژه امکان پذیر را تعیین می کند. محل سایت: همان طور که قبلا ذکر شد، اکثر فرودگاه های تجاری در نزدیکی شهرهای بزرگ قرار گرفته است، بنابراین کارگران و مسافران می توانند به راحتی به این مرکز دسترسی پیدا کنند. و در عین حال، اکثر مناطق شهری فضایی برای توسعه در مقیاس وسیعی ای ندارد. برای پیدا کردن یک سایت که بتواند نیازهای فعلی و رشد آینده را برآورده کند، برنامه ریزان ممکن است در حومه شهر به دنبال زمین باشند، به خصوص اگر سیستم های راه آهن و بزرگراه ها می توانند خدمات مناسب بین فرودگاه و مرکز شهر را ارائه دهند. به عنوان مثال، فرودگاه دنور تقریبا 25 مایلی (40 کیلومتر) خارج از مرکز شهر است، اما این سایت به برنامه ریزان مقدار قابل توجهی از زمین برای مانور توسعه می دهد. در حقیقت، با 53 مایل مربع از زمین (85 کیلومتر)، فرودگاه بین المللی دنور بزرگترین فرودگاه در آمریکای شمالی و دومین در جهان است، با فضایی به اندازه کافی برای اضافه کردن 6 باند اضافی، یک ترمینال دیگر و دو سالن ورود و خروج دیگر را دارد. ارتفاع: ارتفاع فرودگاه می تواند بر طرح کلی آن تأثیر بگذارد. فشار هوا در ارتفاع های بالا کمتر است، بنابراین باندهای بلندتری نیاز است که هواپیما موتورهایش آن قدرت لازم برای بلند شدن را بدست بیاورند. فرودگاه بین المللی دنور 5.431 فوت (1،655 متر) بالاتر از سطح دریا قرار دارد (در مقایسه با فرودگاه بین المللی امام خمینی که در ارتفاع 3.305 فوت یا 1.007 متری قرار دارد که حتما بعد از خرید بلیط هواپیما به آنجا میروید) و این یکی از مرتفع ترین فرودگاه های ایالات متحده در مقایسه با کشورهای دیگر است که در انجا ارتفاع فرودگاه ها بیشتر می باشد. به عنوان مثال، برخی از فرودگاه های آمریکای جنوبی که در کوه های آند قرار دارند تقریبا سه برابر نسبت به دنور بالاتر از سطح دریا هستند. توپوگرافی یا مکان نگاری: باند فرودگاه نیاز به یک سطح صاف و بدون مانع دارد. برنامه ریزان باید به طور طبیعی مناطق مسطح زمین را پیدا کنند، یا اگر در این مناطق تپه بود آن را مسطح کنند و یا فرورفتگی مانند باتلاق، چشمه و ... را پر کنند. این فعالیت ها می تواند هزینه های ساخت و ساز را به میزان قابل توجهی افزایش دهد. شرایط هواشناسی: فرودگاه هایی که در نزدیکی یک اقیانوس ساخته شده اند، الگو هواشناسی متفاوتی را نسبت به مناطقی که در داخل کشور و یا در کوه ها قرار دارند، تجربه می کنند. به عنوان مثال، خلبانانی که به فرودگاه سانفرانسیسکو پرواز می کنند، اغلب با توده های ضخیم مه سر و کار دارند. در اورلاندو، آنها ممکن است با رعد و برق و برف باد مواجه شوند. برنامه ریزان فرودگاه باید در هنگام ساخت باند فرودگاه ها و سازه های دیگر، شرایط آب و هوایی غالب را تشخیص دهند. تأثیرات زیست محیطی: فرودگاه ها می توانند تأثیر پایدار بر محیط زیست داشته باشند. آنها آلودگی هوا و سر و صدای تولید می کنند و می توانند بر تالاب ها و رودخانه ها تاثیر بگذارد. فرآیند برنامه ریزی اغلب سال ها طول می کشد تا مذاکره و مشارکت ذینفعان را برای یافتن و تصویب یک سایت که نیازهای اعضای جامعه را برآورده کند (یا حداقل اکثریت آنها). پس از انتخاب یک سایت، برنامه ریزان باید ساختار اصلی ساختمان فرودگاه را طراحی کنند. بسیاری از تلاش های خود را در مورد چگونگی بهترین پیکربندی باند فرودگاه ها و پایانه ها برای کارآمدترین جریان ترافیک در زمین و فضای هوایی در طی خروج و فرود انجام می دهند.

در مرکز تمام این تشکیلات: سالن ها و ترمینال ها در فرودگاه شلوغی مانند فرودگاه بین المللی هارتسفیلد آتلانتا، 2500 پرواز هر روز به این فرودگاه وارد و خارج می شوند. به این معناست که هر روز، شاید 250 هزار نفر از طریق فرودگاه پرواز می کنند و ممکن است به خدمات خاصی نیاز داشته باشند. فرودگاه ها این خدمات را در سالن ها و پایانه های خود، که قلب هر فرودگاهی است را ارائه می دهند. در این بخش ها از فرودگاه، شما می توانید کانترهای ایرلاین های فرودگاه را ببینید که مشغول به انجام رویه اداری بلیط هواپیما شما هستند، مسافران را Check-in می کنند، چمدان ها را تحویل می گیرند و درخواست های مسافران را پیگیری می کنند. پایانه ها در اندازه ها و طرح های مختلف هستند. در فرودگاه های کوچک، یک ساختمان کوچک معمولی برای خرید بلیط خارجی و منطقه انتظار با چندین خروجی - یا گیت – که شما را به سمت سالن پرواز می برد، جایی که هواپیماها در آنجا پارک کرده اند و منتظر بارگیری مسافران و بار هواپیما هستند. در دهه 1950 مفهوم خطی به ترمینال های pier-finger تبدیل شد. در این پیکربندی، مسافران در ترمینال اصلی مراحل را طی می کنند و سپس به سمت به یکی از چندین pierها فرستاده می شوند، جایی که هواپیماها در گیت ها منتظر ورود مسافران هستند، با نام finger slot شناخته می شوند. سالن ها، که همان ساختمان ترمینال اصلی هستند که فضایی برای چندین pier، مغازه ها، رستوران ها و سالن تشریفات یا همان لانج را فراهم می کنند. مجتمع ترمینال در فرودگاه امام خمینی 13.500 هکتار را پوشش می دهد (یعنی 135 کیلومتر مربع)، که این مجتمع سه ترمینال با نام های ترمینال یک (در حدود 9 میلیون مسافر و بیش از 120.000 تُن بار)، ترمینال سلام یا ترمینال 2 که با مساحت 32 هکتار و ظرفیت 5 میلیون مسافر تا اواخر امسال افتتاح می شود و پروازهای داخلی هم در آن انجام می شود و پایانه ایرانشهر که در مرحله تحقیقاتی قرار دارد و در زمان افتتاح خود باعث خواهد شد که ظرفیت این فرودگاه در سه فاز به 100 میلیون مسافر برسد. تنها در داخل سالن ترمینال یک 10 رستوران و کافی شاپ (که متعلق به شرکت های خصوصی هستند)، 45 اماکن و فروشگاه (که متعلق به شرکت های خصوصی هستند)، 7 بانک و صرافی، کافی نت، دو هتل بین المللی زنجیره ای ibis و Novotel، خدمات بسته بندی بار و فریت بار، جایگاه تشریفات اختصاصی یا CIP حضور دارند. در فرودگاه های بزرگ، این طراحی اولیه می تواند گسترش یابد، که منجر به یک ترمینال خطی یا منحنی می شود، که اغلب یک ساختمان بسیار طولانی با تعداد زیادی کانتر برای خرید بلیط هواپیما و Check-in و چند دروازه برای سوار شدن به داخل هواپیما است. روند معمول تعمیر و نگهداری هواپیما، مانند شستشو، یخ زادیی و سوخت گیری، توسط پرسنل خطوط هوایی در حالی که هواپیما در گیت پارک شده است انجام می شود. در بعضی موارد، سایر کارهای تعمیر و نگهداری ممکن است در گیت و زمانی که مسافرین در هواپیما نشسته اند، انجام گیرد – خیلی غیر معمول نیست اگر شما در هواپیما نشسته اید و در همان زمان پرسنل تعمیر و نگهداری ایرلاین در حال تعویض ترمز هیدرولیک هواپیما باشند.

باندهای فرودگاه: ورود و خروج در استانداردترین سطح، فرودگاه تنها دو قسمت دارد – Airfield (میدان هوایی) و ترمینال. Airfield (میدان هوایی) شامل باند فرودگاه ها و رمپ ها است که به عنوان taxiways شناخته می شوند که به ترمینال متصل می شوند. هنگام ساخت باند فرودگاه ها، مهندسین قوانینی که در رابطه با ناوبری و نقشه خوانی که به جهت خوانی در قطب نما کمک می کند، را مورد استفاده قرار می دهند. به عنوان مثال، موقعیت 0/360 در قطب نما شمال را نشان می دهد؛ 90 درجه شرق را نشان می دهد؛ 180 درجه جنوب را نشان می دهد؛ و 270 درجه سمت غرب را نشان می دهد. هر باند دارای شماره های مختلف است، که به صورت مختصر نمایش داده می شود، که در هر دو سر باند این شماره ها نوشته شده اند. اما به چه معنا است؟ این اعداد جهت نزدیک شدن به باند فرود را نسبت به قطب شمال مغناطیسی زمین نشان می*دهد و به خلبان، زاویه*ی (جهت) قطب*نما را برای فرود هواپیما اطلاع می*دهد. برای نمونه اگر جهت*گیری مغناطیسی باند فرود نسبت به قطب مغناطیسی زاویه*ی ۱۸۳ درجه*ای داشته باشد، باند فرود را با عدد ۱۸ مشخص می*کنند. با افزودن صفر به این عدد، ۱۸۰ به دست می*آید که نشان می*دهد تمام هواپیماهایی که قصد فرود در این باند را دارند، باید مسیرشان در جهت ۱۸۰ درجه*ی جنوبی باشد. با توجه به این*که شماره*گذاری باندها به ازای هر ۱۰ درجه، یکی زیاد می*شود،برای خرید بلیط هواپیما داخلی کلیک کنید باند فرود همیشه بین ۰۱ تا ۳۶ شماره*گذاری می*شود. برای نمونه دو سر باند فرودگاه مهرآباد تهران را با اعداد ۲۹ و ۱۱ نام*گذاری کرده*اند که به معنای این است که زاویه*ی یک سر آن ۲۹۰ درجه و سر دیگر باند ۱۱۰ درجه است. اداره فدرال هوانوردی ایالات متحده (FAA)، که دستورالعمل هایی را برای طرح بندی فرودگاه ارائه می دهد، 20 راه مختلف را برای ترتیب باند فرودگاه مشخص می کند: تک بانده - هنگام استفاده از این طرح، مهندسان فرودگاه باند فرودگاه را جهت یابی می کنند تا هواپیما بتواند از باد غالب استفاده کند. باند های موازی - فاصله بین دو باند فرودگاه بستگی به اندازه و تعداد هواپیماهایی دارد که از Airfield استفاده می کنند. نزدیکی بین باندهای موازی نباید کمتر از 2500 فوت باشد؛ به طورمتوسط بین دو باند موازی 2500 تا 4200 پا (762 و 1310 متر) فاصله می باشد. باندهای Open-V - دو باند که همگرا هستند، اما یکدیگر را قطع نمی کنند، یک طرح open-V را ایجاد می کنند. این ترتیب باعث می شود انعطاف پذیری بیشتری در کنترل ترافیک هواپیما به همراه داشته باشد. به عنوان مثال، اگر باد نوزد، آنها از هر دو باند فرودگاه استفاده می کنند. اما اگر باد در یک جهت قوی شود، آنها یک باند را تعطیل می کنند و از آن استفاده می کنند که اجازه می دهد که هواپیما در این باند بتواند از روی فرودگاه بلند شود. باندهای متقاطع - باند فرودگاه هایی که یکدیگر را قطع می کنند، در فرودگاه هایی رایج است که باد می تواند در طول سال تغییر کند. نقطه تقاطع می تواند در وسط هر باند، نزدیک آستانه (که در آن هواپیما به زمین می نشیند) و یا دور از آستانه (که در آن هواپیما از روی بلند می شود)، باشد. برای تعیین طول باند، برنامه ریزان فرودگاه تعدادی از عوامل را که شامل افزایش ارتفاع فرودگاه، دما، سرعت باد، وزن عملیاتی هواپیما، تنظیمات فلاپ فرود و برخاستن و شرایط سطح باند (خشک یا مرطوب) را در نظر می گیرند. یک باند معمولی در یک فرودگاه تجاری که باید بتواند چند Boeing 747 را در خود جای دهد، بین 10،000 تا 12،000 فوت (3048 و 3658 متر) طول دارد. باند فرودگاه ها در فرودگاه های کوچک، که در آن با هواپیماهایی با 20 صندلی و یا کمتر سر وکار دارند، ممکن است فقط 3،000 تا 4،000 فوت (914 تا 1219 متر) بلند باشد. طول باند تنها مسئله قابل توجه نیست. سطح باند فرودگاه هم باید بسیار ضخیم تر از سطح یک بزرگراه باشد که بتواند، وزن اضافی هواپیما مدرن را تحمل کند. تصور کنید که بوئینگ 777 با ظرفیت کامل و پر شده و همه از طریق خرید بلیط هواپیما آنلاین باشند، آنوقتی چرخ های آن به زمین برخورد می کند، در حدود 660،000 پوند (299،370 کیلوگرم) فشار سنگین به زمین وارد می شود! باند فرودگاه باید به طور خاصی ساخته شود تا این برخورد با سطح باند بدون ترک خوردن آسفالت و یا بدتر از اون جمع شدن آسفالت باشد. هنگامی که فرودگاه بین المللی دنور ساخته شد، 2.5 میلیون یارد مکعب (1.9 میلیون متر مکعب) بتن برای ایجاد پنج باند 12000 فوت (3658 متر)، به علاوه taxiwayها و صحن فرودگاه استفاده شد. ابتدا 6 فوت (1.8 متر) خاک فشرده شده روی سطح ریخته می شود و پس از آن، یک فوت لایه ی عمیق (0.3 متر) خاک می ریزند، سپس به اندازه 8 اینچ (20 سانتی متر) بتن ریزی انجام می شود؛ سپس به ضخامت 17 اینچ (43 سانتی متر) روکش بتن ریخته می شود. پس از فرود، خلبانان از طریق taxiways از باند اصلی به منطقه ترمینال، که گیت های خروجی در آنجا هستند، هدایت می شوند. اینجا، بخش بعدی در فرودگاه است که می خواهیم به آن سر بزنیم!