مرگ تدریجی یک مهاجم/ آغازِ پایانِ رونی

[smartenglish]

آی اسپورت- این که چرا انقدر طول کشید را فقط روی هاجسون، سم آلاردایس و گرث ساوثگیت می دانند. اما عصر سه شنبه، وین رونی،کاپیتان انگلیس، وقتی تیمش به مصاف اسلوونی در بازی های انتخابی جام جهانی برود، روی نیمکت خواهد بود. شاید این طور تیم ملی بتواند از خواب بیدار شود و به فکر نسل بعدی و پیشرفت باشد.

این که رونی دیگر عطش قبل را برای گلزنی ندارد در ماه های اخیر مشخص بوده است. اما واقعیت این است که فرم او از جام جهانی 2014 رو به افت است. از طرفی پست بازی اش هم تغییر کرده و عقب تر رفته که این اصلا برایش خوب نبوده است. هرچند خیلی ها انتظار داشتند این پست بتواند او را احیا کند. اما در بیشتر بازی ها این طور نبود و اوضاع برای او به خوبی پیش نرفت.

شاید ساوثگیت بگوید تصمیمش برای کنار گذاشتن مردی که سال ها اسطوره و ستاره تیم کشورش بوده تاکتیکی است، اما دلیل تصمیم چیزی جز این نمی تواند باشد: اگر رونی آماده بود تقریبا غیرممکن بود که او کنار گذاشته شود؛ چه در بازی مقابل اسلوونی و چه اسپانیا. انتخاب اریک دیر نه تنها به عملکرد دفاعی خط میانی کمک می کند، بلکه این فرصت را به بازیکنی که پتانسیل رونی شدن در آینده را دارد، می دهد تا خودش را نشان دهد و بازی های ملی و تجربه اش را بیشتر کند. مخصوصا که از مدت ها قبل از او به عنوان جانشین رونی و کاپیتان آینده انگلیس یاد می شد.

رونی محکوم به این است که توانایی لازم برای برنامه ریزی حملات انگلیس از خط میانی را ندارد. مخصوصا که هم در تیم ملی انگلیس و هم در منچستریونایتد مهاجمان آزادی کافی را ندارند که برای خودشان موقعیت ایجاد کنند و توپ را از میانه زمین برای خودشان پیش ببرند. اگر هم بتوانند این کار را بکنند مطمئنا میزان فشاری که به خط دفاعی حریف وارد می کنند به اندازه ای نیست که می توانند با بازی سازی از میانه زمین فشار بیاورند.

سوال اما اینجاست که تکلیف ماموریت بین المللی رونی چه می شود؟ نیمکت نشین کردن او در یونایتد توسط ژوزه مورینیو به معنی آغازی برای پایان تدریجی اش در منچستریونایتد است. یعنی ممکن است ستاره اسبق اورتون حتی این فرصت را هم پیدا نکند که رکورد سر بابی چارلتون، بهترین گلزن تاریخ باشگاه منچستریونایتد، را پشت سر بگذارد.

اما در تیم ملی انگلیس اوضاع متفاوت است و خودش زمان مناسب برای پایانش را اعلام کرده بود. او گفته بود بعد از جام جهانی 2018 کنار می رود. پس می خواست آخرین تورنمنت بزرگ زندگی اش را تجربه کند. اما شاید نتواند و اوضاع برایش در باشگاه و تیم ملی کشورش پیچیده شده است. آیا او ارزشش را دارد که یکی از 23 نفر بازیکن تیم ملی انگلیس باشد که هرکسی که قرار است جانشین آلاردایس شود، انتخاب می کند؟ به نظر جواب منفی است.