بـبـار بـر مــن ای بـارانبـبـار بـر مــن . . .
غـصـه هـایـم را بـشـــــوی
و نـگـاهــم را باخــود بـه دشــتـهـا بـبـر
و صـدایـم را در گـوش او بـپـیـچـان...
بـبـار بـرمـن و بـه ســوی او بـرو
و بـرایـش بـگـو از مــن, از دوریــش
از تـنـهــــــایـیـم . . .
صـــدایــم را . . .
کـه او را فـریــاد مـی زنـد بـه گـوشــش بـرسـان و صـدایـی کـه ســرود
عـشـــق او را بـرایـم نـجـــوا مـیـکـنـد بـیـاور
ای بـاران ای مـعــشــوق آسـمـــان
چـگـونـه اسـتـــــــ کـه صـدای بـغـضـتـــــــ را بـرایـم مـیـاوری و بـر جـانـم مـیـبـاری؟
امـــــا . . .
کـاش جــای تـو بـودم بــاران
کـاش قـطــره ای از تـو بـودم
تـا مـثــل تـو بـه آسـمــان, عـشـــقـم را بـر او بـبـارانـم. . .