حضور ...

[roya]

اصلا مهم نیست چی صدام بزنی. مهم نیست اسمم را بدانی. مهم است؟ نیست دیگر.همین قدرکه «تو» خطابم کنی کافی ست. فقط بگو:«تو». باشد؟ آخرغیرازمن و تو که کسی این جا نیست.وقتی که حرف بزنی،لابد منظورت من هستم دیگر. البته شاید بخواهی با خودت حرف بزنی اما باز هم مهم نیست. مهم این است که من صدایت را بشنوم.البته به شرطی که قول بدهی حرف‌هات را تو دلت نزنی .آخر من که علم غیب ندارم. تو هم به قد و قواره ام نرو.من هم یک موجود خاکی بیچاره هستم، درست مثل تو. حالا گیرم کمی شکل و شمایلمان به هم نیاید. مهم نیست که.این همه آدم در دنیا هستند که هیچ کدام شکل و شمایلشان به هم نمی‌آید.

اما با این وجود دنیا به آخر نرسیده و آسمان هم به زمین نیامده.ایناهاش.نگاه کن.این آسمان که بالای سرمان است و این هم زمین که زیر پایمان جا خوش کرده. حالا درست است که ما آسمان را نمی‌بینیم و درست است که این زمین زیر پایمان، سیمانی و سرد است،اما بازهم مهم نیست.راستی نمی دانم تو گرما را حس کرده ای یا نه . من که حس کرده‌ام .زمین این قدر گرم می شود که انگار ماهیتابه ای را روی اجاق روشن گاز گذاشته باشی . گفتم ماهیتابه، هوس نیمرو کرده م. جالب است نه؟ آن هم این جا. من که دوست دارم نیمرو رابا نان گرم بخورم. بعدش هم یک استکان چای شیرین و کنارش هم یک نخ سیگار.«بهمن» باشد بهتر است.بهمن را آتش می زنی و کام می گیری. بعد قبل از این که دودش را کاملا بیرون بدهی، یک قلپ از چایت را داغ داغ سر می کشی.نمی دانی چه کیفی می دهد.یا شاید هم می دانی و نمی خواهی بگویی .به هر حال این کارها را که کردی، حس می کنی تمام سینه‌ات گرم شده.اصلا انگار نه انگار که یکی از روزهای زمستان است و ما این جا هستیم و هیچ کس هم نیست تا برایمان یک پتوی اضافه بیاورد.این است که می گویم حرف بزنیم. حرف بزنیم تا چانه‌مان گرم شود بلکه نچاییم .

یادش به خیر آقام.تو نمی شناسیش. آخرتو تازه پیدات شده و این مدت نبوده‌ای تا برایت از او بگویم. به هر حال همیشه می گفت: وقتی داری حرف می زنی انگار داری کار می‌کنی.اصلا می دانی،حرف زدن هم یک جور ورزش است. درست مثل بالا و پایین پریدن تو،با این جثه‌ی کوچکی که داری.البته توحق داری.می‌توانی.جوانی.انرژی داری.ما که هر چی انرژی داشتیم گذاشتیم پای یک مشت کارمسخره. نه. نمی گویم برات.خنده ات می گیرد.آخرخنده هم دارد. حالا که فکر می‌کنم می‌بینم باید خیلی احمق بوده باشم که خودم را دستی دستی انداخته باشم این جا.البته خوب،این جا بودن حسن‌هایی هم دارد. مثلا یکیش همین آشنایی من و تو.ما باهم رفیق شده‌ایم .اما چه اشکالی داشت اگر من و تو در یک پارک با هم آشنا می شدیم . مثلا پارک «فرح» و مثلا در یک روز برفی.آن وقت من حتما آن شال گردن سفید را که سارا بافته بود برام‌، می انداختم دور گردنم و می آمدم می ایستادم درست زیر یکی از کاج های پوشیده از برف و کلاغ ها را دید می زدم.حتما سیگاری هم روشن می کردم و بعد تو می آمدی . آرام و بی‌صدا.ومن یک‌دفعه جای پاهای کوچکت را در برف می دیدم و خوشحال می‌شدم.البته به روی هم نمی‌آوردیم که قبلا کجا همدیگررا دیده‌ایم.آخر گذشته از این که افت دارد، شاید کسی هم باشد و بشنود.قبول کن هر کسی که نمی‌داند ما برای چی این جا بوده‌ایم .مردمند دیگر. دلشان می خواهد از هر آدمی که می بینند و از هر کلمه ای که می شنوند قصه ای سر هم کنند.راست یا دروغش مهم نیست.مهم این است که چیزی داشته باشند که نشخوار کنند.یا شاید هم سردشان است و می خواهند یک جوری خودشان را گرم کنند.آن وقت من و تو می‌شویم شاخه های خشک درون یک پیت حلبی که همین طور می‌سوزیم و می‌سوزیم تا خاکستر شویم و بعد هم یکی با لگد، ما را رو آسفالت پیاده‌رو خالی کند . باور کن .

اما خوب چه می شود کرد.بعضی وقت‌ها باید با آن کنار آمد. یعنی راستش را بخواهی همیشه باید کنار آمد و گرنه می‌شوی همین که الان هستی . یعنی من هستم و خوب، دیگر کاریش نمی شود کرد.هی باید انتظار بکشی، بلند بشوی،بنشینی، گوشت را بچسبانی به دیوارسرد وسیمانی و وقتی هیچ صدایی نشنیدی سرت را بلند کنی و به توری سیمی بالا سرت نگاه کنی تا کی نگهبان،با پوتین‌های سیاه و واکس نخورده و با اسلحه‌ای حمایل بر شانه بیاید و برود و تو حس کنی یکی دیگر هم هست.هر چند در اصل نباشد و حتی با خودش هم حرف نزند.همین است دیگر.اما مهم نیست.مهم این است که تو هستی. حالا درست است که بالا و پایین می پری و هی دم باریکت را می‌زنی به دیوار یا به این سطل حلبی، اما هستی و به حرف‌هام گوش می دهی.حالا اگر حرفی هم نمی زنی که اشکالی ندارد .مهم این است که من حرف بزنم تا سردم نشود .راستی اصلا هم مهم نیست چی صدام بزنی.آخر تو که هیچ وقت حرف نمی‌زنی.اما با تمام این حرف ها،این را گفتم که گفته باشم.فقط اگر خواستی چیزی بگویی،حتما بگو.حرف هات را ناگفته نگذار.شاید دیگرهیچ وقت فرصت حرف ‌زدن را پیدا نکنی.پس بگو.هروقت دلت خواست بگو.من می‌شنوم.