آشنایی با تغذیه بلدرچین

[Emtedad]

آشنایی با تغذیه بلدرچین

مواد غذایی تشکیل دهنده جیره بلدرچین عبارتند از: آب، پروتئین، کربوهیدرات، چربی، مواد معدنی و ویتامینها.

اگرچه تمامی این اقلام ضروری هستند، اما آب کافی، به عنوان مهمترین ماده غذایی محسوب میگردد. آب پاکیزه و تمیز بایستی به طور منظم و دائم به خصوص تحت شرایط گرم و مرطوب در اختیار پرندگان باشد. بلدرچین به حداقل 2 برابر وزن خویش نیاز به آب دارد. و برابر با وزن خویش نیازمند غذا بر حسب ماده خشک هستند. در صورت مصرف قدری نمک اضافی در جیره یا در فصول خشک سال میزان نیاز به آب نیز افزایش مییابد.

در این مقاله سعی شده نیازهای غذائی بلدرچینهای ژاپنی بویژه در مواد ضروری جیره تشریح گردد.

به ادامه مطالب بروید

پروتئین

پروتئین، اسیدهای آمینه مورد نیاز برای رشد و تولید تخم را فراهم میآورد. نیازمندیهای بلدرچین در زمینه پروتئین جیره تحتتأثیر میزان انرژی متابولیزه و سایر اجزاء مصرفی در ساخت جیره مصرفی بلدرچین قرار دارد. تحقیقات پیشین نشان داد که گلههای بلدرچین با موفقیت با مصرف جیرههای استارتر بوقلمون حاوی حدود 28ـ21% پروتئین خام پرورش داده شدهاند. پرفسور لی و همکاران نشان دادند که برای جیره استارتر میزان پروتئین خام برابر با 21% مورد نیاز است که می توان اندازه آن را تا 3 هفتگی به 20% کاهش داد.

پروتئین گرانقیمتترین ماده غذایی است و بایستی از منابع باکیفیت بالا تأمین شود. کیفیت پروتئین براساس اسیدهای آمینه تشکیل دهنده ماده غذایی و قابلیت دسترسی اسیدهای آمینه پس از هضم از دستگاه گوارش بلدرچین تعیین میشود. اسیدهای آمینه به عنوان اجزاء سازنده پروتئینها محسوب میشوند از میان 19 اسیدآمینه مورد نیاز بلدرچین، 13 اسیدآمینه، انواع ضروری تلقی شده و بایستی از طریق جیره تأمین شوند و 6 اسیدآمینه نیز غیرضروری است چرا که در بدن ساخته میشوند و لازم نیست که ضرورتاً در داخل جیره باشند.

13 اسیدآمینه ضروری عبارتند از: آرژنین، سیستین، گلیسین،هیستیدین، ایزولوسین، لوسین، لیزین، متیونین، فنیل آلانین، ترسوانین، تریپتوفان، ایتروزیی و روایس. مواد غذایی از لحاظ کیفی وکمی و از لحاظ اسیدهای آمینه با یکدیگر متفاوت اند. جیره بلدرچین عمدتاً از اقلام گیاهی تشکیل شده است. بهترین اقلام گیاهی مصرفی در جیره عبارتند از: ذرت، کنجاله سویا،سورگوم، برنج و سبوس گندم.

متیونین و لیزین اغلب به میزان اندکی در منابع گیاهی یافت میشوند اما به هر حال متیونین و لیزین سنتیک معمولاً برای متعادل کردن به ترکیب اسیدهای آمینه به جیره افزوده میشوند.

در حالیکه اقلام حاوی پروتئین مانند پودر ماهی، پودر گوشت و استخوان و غیره، منابع خوبی برای تامین اسیدهای آمینه ضروری تلقی میشوند اما اغلب گرانقیمتتر از اقلام پروتئین گیاهی بوده و میزان مصرف کمتری دارند بعلاوه اینکه سایر مواردی نظیر امکان انتقال برخی بیماریها از طریق منابع پروتئین حیوانی موجب بروز محدودیتهائی در خصوص استفاده از این مواد می گردند.

انرژی

میزان غذای مصرفی به میزان انرژی قابل متابولیزه (ME) جیره، سن پرندگان، وضعیت تولید مثلی و دمای محیط بستگی دارد. در مناطق با آب و هوای معتدل انرژی مورد نیاز برای بلدرچینهای در حال رشد 2600 تا 3000 کیلوکالری انرژی متابولیزه در هر کیلوگرم گزارش شده است.

در حالی که تحقیقات ما در شرایط حارهای نشان داد که میزان انرژی مورد نیاز 2800 کیلوکالری ME/kg در مورد بلدرچینهای در حال رشد میباشد. که برای بلدرچیـنهای تخمگذار به 2550 کیلوکالری ME/kg بالغ میگردد.

اگر چه افزایش انرژی از 2600 تا 2800 کیلوکالری ME/kg بر وزنگیری اثری ندارد، ولی به طور قابل توجهی بر بهرهوری جیره مصرفی تأثیر میگذارد چرا که میزان جیره مصرفی به شدت کاهش مییابد.

منبع اصلی تأمین انرژی دانههای غلات هستند که اجزاء اصلی جیره محسوب میشوند. در بیشتر جیرهها چربیهای حیوانی و گیاهی نیز برای تامین مقادیر بالاتر انرژی مصرف میشوند.

ویتامینها

ویتامینها را میتوان تحت دسته ویتامینهای محلول در چربی (K, F, D, A) و محلول در آب (ب ـ کمپلکس) طبقهبندی نمود. بسیاری از ویتامینها کاملاً پایداراند و گروهی نیز به سرعت در مواجه با گرما، نور خورشید یا هوا فاسد میشوند. بلدرچینهای پرورشی در داخل سالن کاملاً به ویتامینهای موجود در جیره غذایی وابستهاند که بایستی با مقادیر و نسبتهای صحیحی به کار گرفته شوند. چرا که آنها به منابع طبیعی این مواد دسترسی ندارند.

کارکردهای اصلی ویتامینها به شرح ذیل میباشد:

ویتامین A

ویژگی اساسی ویتامین A کارکرد آن در اطمینان بخشی به رشد کافی و به عنوان وسیلهای برای کمک به پرنده در مقاومت در برابر بیماری است. ویتامین A برای بینایی، تولید تخممرغ و تولید مثل ضروری است. بلدرچین های تخمگذار دریافت کننده مقادیر ناکافی ویتامین A ، تخمهای کمتری میگذارند و تخمهای گذاشته شده نیز اغلب به جوجه تبدیل نمیشوند. برای جوجه درآوری و باروری بهتر بلدرچینهای ماده وجود IU 2500 ویتامین A به ازای هر کیلوگرم خوراک مورد نیاز میباشد همچنین قابلیت جوجه درآوردن و بقاء جوجههای تازه از تخم خارج شده با مصرف 3200 واحد بینالمللی ویتامین A در هر کیلوگرم جیره ارتقاء خواهد یافت.

این ویتامین در بدن پرنده از مولکولهای مولد خود یعنی کاروتن شکل میگیرد که در سبزیجات و ذرت زرد یافت میشود. خرد کردن اقلام غذایی احتمال از بین رفتن و بی اثر شدن این ویتامین را در طول نگهداری تسریع میکند. به خصوص اگر محل نگهداری گرم و مرطوب باشد چرا که تماس با هوا موجبات نابودی این ویتامین را فراهم میآورد. در نتیجه، صنعت تولید خوراک دام به ویتامین A دریافتی از طریق اقلام غذایی کفایت نمیکند. ویتامین A خشک یا پایدار شده برای برآوردهسازی نیازهای پرنده به جیره افزوده میگردد. طبق مطالعات انجام گرفته افزودن 4000 واحد بینالمللی ویتامین A به ازای هر کیلوگرم جیره برای رشد و تولید مثل مطلوب بلدرچینها کفایت میکند.

ویتامین D

ویتامین D اشکال مختلفی دارد. امّا D2 و D3 مهمترین اشکال موجود محسوب می شوند. ویتامین D3 برای بلدرچین جنبه ضروری دارد. ویتامین D به جذب کلسیم و فسفر از دستگاه گوارش و ترکیب کلسیم بر پوسته تخم بلدرچین کمک میکند.

فوراتد (1979) نشان داد که محدودیت غذایی ویتامین D3 کمکی، علیرغم کاستن از میزان جیره دریافتی، از وزن بدن پرندگان نر و ماده نمیکاهد. با این وجود، تولید تخم از 74% به 20% کاهش نشان میدهد. در آزمایش دیگری، بلدرچین نر بالغ با مصرف جیره غذایی فاقد ویتامین D3 به مدت یک سال همچنان شرایط بدنی خوب خود را حفظ نمودند. اما تلفات 90 و 16% به ترتیب در بلدرچینهای نر و ماده دیده شد. در حالتی که هر دو از تعادل منفی کلسیم به یک حدود رنج می بردند.

وجود ویتامین D با نور خورشید مرتبط است چرا که تابش نور خورشید ساخته شدن ویتامین D در بدن پرنده را تحریک میکند. متأسفانه بلدرچینهای تخمگذار به ندرت در معرض نور مستقیم خورشید قرار دارند و بنابراین میزان ساخت ویتامین D در بدن آنها محدود است. تولید کنندگان بلدرچین به طور معمولی ویتامین D را به مقادیر موردنیاز به جیره پرنده میافزایند تا اهداف تولیدی را با کمک آنها و نیز با استفاده از ویتامین D موجود در اجزا جیره برآورده سازند.

ویتامین E

کمبود ویتامین E سبب بروز بیماری در دستگاه عصبی جوجهها با نام بیماری جوجه دیوانه (آنسفالومالاسی) میگردد. همچنین وجود این ویتامین در گلههای مادر برای برخورداری از قابلیت جوجه درآوری مناسب تخمها ضروری است. آنسفالومالاسی با وجود مقادیری از چربیهای غیراشباع حساس در برابر فساد و تندشدگی رُخ میدهد. در این حالت بهتر است مقداری ترکیبات آنتیاکسیدان برای جلوگیری از فساد چربیها بدان افزوده شوند.

کمبود ویتامین E در جیرههای حاوی پروتئین سویا و نشاسته، بر وزن بدن، میزان مصرف جیره یا تولید تخم بلدرچین ژاپنی تأثیری ندارد. با این حال، سبب ناباروری در میان بلدرچینهای نر میگردد که با افزودن IM 40 ویتامین E به هر کیلوگرم جیره برای مدت 2 هفته رفع میگردد. باروری و قابلیت جوجه درآوری تخم بلدرچینهائی که با جیره معمولی حاوی گلوکز و کنجاله سویا، اما دارای مقادیر ناکافی ویتامین E، تغذیه شده اند پس از 20 هفته به شدت کاهش مییابد و ادامه مصرف این جیره برای مدت 35 هفته سبب آنسفالومالاسی یا دیستروفی عضلانی میگردد.

دانهها و کنجاله یونجه مهمترین منابع طبیعی ویتامین E به شمار میآیند.

ویتامین K

ویتامین K یک عنصر ضروری در ساخت پروترومبین به شمار میآید که ماده شیمیایی ضروری برای لخته شدن خون است و کمبود آن میتواند به پارگی عروق خونی و خونریزی گسترده منجر شود. ویتامین K به طور طبیعی در تمام غذاها به خصوص کنجاله شبدر مصری یافت میشود. میزان نیاز کم است و مصرف IU/kg2 در شرایط معمولی کفایت میکند. در صورت بروز مشکل می توان از محصولات سنتیتک محلول در آب ویتامین K3 استفاده کرد.

ویتامین ب ـ کمپلکس

این ویتامینها به خوبی در غلات و دانهها یافت میشوند و کمبود آنها به طور معمول رخ نمیدهد. کارکردهای اصلی ویتامینهای گروه B کمک به بلدرچین در دستیابی به رشد مطلوب است.

تیامین (ویتامین B1)

وجود این ویتامین برای متابولیسم کربوهیدراتها ضروری است.

علائم کلاسیک پلمی نوریت در جوجههای بلدرچین تازه از تخم خارج شده ای که با جیره بوقلمون مادر حاوی 2/3 میلی گرم تیامین در کیلوگرم تغذیه می شدند، گزارش شده است.

این بلدرچینها پاسخ مناسبی را در برابر تزریق ویتامین از خود نشان دادند. بلدرچینهای ژاپنی مادر نیاز بیشتری به تیامین دارند که mg/kg 8/0 جیره گزارش گردیده است.

ریبوفلاوین (ویتامین B2)

در صورت فقدان ویتامین B12 و ،ویتامین C ، مقدارmg 8 ریبوفلاوین به ازای هر کیلوگرم جیره پیشنهاد شده است که در حضور این ویتامینها به 4 میلیگرم کاهش مییابد. علائم نشان دهنده کمبود ریبوفلاوین عبارتند از: کاهش رشد، تلفات بالا، اختلال در ایستادن و وضعیت بدنی، که در بلدرچینها فلج پنجه خمیده نامیده میشود. در صورت تداوم دو هفتهای کمبود ریبوفلاوین پرها نیز در نخواهند آمد.

مطالعات در مورد تأثیر کمبود ریبوفلاوین بر تکامل دستگاه تولید مثل و جنین در بلدرچینهای ژاپنی، تلفات بالایی را در گروه مبتلا به کمبود ریبوفلاوین نشان داده است. مقادیر 4 و 8 میلیگرم/کیلوگرم برای حفظ و تداوم تولید جنین تخم لازم است. دادههای حاصله از تعداد هچهای هفتگی نشان داد که افزودن مقادیر اندکی از ریبوفلاوین به جیره پایه میتواند بر افزایش موارد فلج پنجه خمیده بیانجامد در حالی که مصرف مقادیر بالاتر کاهش آن را به همراه دارد.

اسید نیکوتینیک

با خورانیدن یک جیره عاری از اسیدنیکوتینیک به بلدرچین 4 روزه کاهش رشد ملاحظه می گردد. همچنین جوجههای تازه از تخم خارج شده بلدرچین، 9 روز پس از مصرف این جیره تلف شدند. سن پرندگان تعیین کننده شدت علائم کمبود اسیدنیکوتینیک بود. کاهش مشخص در رشد، بسته شدن چشمها، کاهش فعالیت و آتروفی شدید عضله سینه در بلدرچینهای مصرف کننده جیره دچار کمبود اسیدنیکوتینیک مشاهده شد. مطالعات بیشتر نشان داد که وجود mg/kg 40 برای رشد طبیعی بلدرچینها مناسب است.

اسیدپانتوتنیک

به منظور پیشگیری از تلفات و رشد طبیعی جوجههای بلدرچین مصرف مقادیر mg/kg 5/7 کلسیم پانتوتنات در جیرههای خالص شده ضروری است اگر چه برای درآوردن پرها به طور طبیعی 30ـ10 میلیگرم از این ماده مورد نیاز است. مطالعات تکمیلی نشان دادند که میزان نیاز بلدرچینها به این ماده تا 5 هفتگی mg/kg 40 میباشد.

در بلدرچینهای مادر برای برخورداری از باروری مطلوب و قابلیت جوجه درآوری بالا mg/kg 10 کلسیم پانتوتنات نیاز است. تخمهای حاصله از بلدرچینهای ماده ای که دچار کمبود اسید پانتوتنیک در جیره بوده اند، در اواخر دوره انکوباسیون تلف میشدند و خونریزیهای جنینی، خیز و جنین دارای پاهای خمیده در آنها قابل مشاهده بود.

کولین

بلدرچین ژاپنی در حال رشد، در مقایسه با طیور معمولی نیازمند مقادیر بالاتری از کولین برای حمایت از حداکثر رشد و پیشگیری از وقوع نرمی استخوان، حفظ حداکثر وزن تخم، تولید تخم و قابلیت جوجه درآوری است. بلدرچین بالغ به مقادیر بالاتری کولین در مقایسه با طیور تخمگذار نیازمندند که حدود mg/kg3100 جیره میباشد.

اسیدفولیک

کمبود اسیدفولیک در بلدرچین در حال رشد سبب رشد نامناسب پرها، تلفات بالا، ضعف پاها و فلج گردن میشود این علایم مشابه علایم قابل مشاهده در بوقلمون است. جوجههای بلدرچین نیز از کمخونی و سندروم پنجه خمیده رنج میبرند. میزان اسیدفولیک مورد نیاز در بلدرچین در حال رشد معادل mg/kg 36/0 ـ 3/0 برای جیره است.

بیوتین

مطالعات نشان داده اند که بیوتین زیادتری نسبت به سایر طیور برای کسب وزن و تولید تخممرغ بیشتر مورد نیاز است.

ویتامین B12 (بیانوکوبالآسین)

ویتامین B12 برای رشد پرهای قرمز معمولی ضروری است. برای دستیابی به قابلیت جوجه درآوردن بهتر، وجود مقادیر کافی اسید پانتوتنیک و ویتامین B12 ضروری است. مقادیر مشابهی از ویتامین ب کمپلکس را میتوان در تمامی اقلام غذایی یافت. بایستی تأکید نمود که ویتامین B12 فقط در غذاهای با منشأ دامی یافت میشوند.

مواد معدنی

علاوه بر پروتئین، کربوهیدراتها، چربیها و ویتامینها، بسیاری از دیگر عناصر بخشی از نیازهای غذایی بلدرچین را تشکیل میدهند. مواد معدنی را میتوان به ریزمغذیها و درشت مغذیها تقسیم نمود. درشتمغذیها در مقادیر بالا مورد نیاز هستند و اغلب عناصر اسید، باز یا ساختاری را تشکیل میدهند که عبارتند از: کلسیم، فسفر، پتاسیم، منیزیوم، گوگرد و نمک. ریزمغذیها در فعال سازی یا تکمیل آنزیمها نقش دارند و عبارت اند از: کبالت، مس، ید، آهن، منگنز، سلنیوم و روی. مواد معدنی 3 تا 5% وزن بدن بلدرچین را تشکیل میدهند و چون قابل سنتز نیستند بایستی حتماً از جیره تأمین شوند.

کلسیم و فسفر

اعمال اصلی این دو نوع ماده معدنی ساخت استخوانهای بدن است. کلسیم برای ترکیب روی پوست تخم ضروری است. در مورد کلسیم و فسفر فقط مقدار مهم نیست بلکه نسبت نیز دارای اهمیت میباشد. برای بلدرچینهای در حال رشد جوان این نسبت 1 به 1 یا 2 به 1 خواهد بود. بلدرچین جوان نیازمند حداقل 8/0% جیره کلسیم و 45/0% فسفر قابل دسترس است در حالی که برای بلدرچین تخمگذار این مقدار در مورد کلسیم به 5/2 تا 3% میرسد که این عضو بخش اصلی پوسته را تشکیل میدهد.

مطالعات انجام شده اولیه، زمانیکه جیره حاوی 58/0 تا 18/1% فسفر خام و 44/0 تا 3/2% کلسیم بود، تا 6 هفتگی تفاوتی را در وزن بدن یا خاکستر استخوان نشان ندادند.

البته مطالعات بعدی نشان دادند که 7/0% کلسیم برای بلدرچین در حال رشد کفایت میکند و میزان 9/4% رشد را به تأخیر میاندازد. همچنین بلدرچین در حال رشد و تخمگذار تا زمانی که حاوی 8/0% ، 5/1% ، 6/2% یا 5/3% کلسیم باشد، از نظر تعادل کلسیمی در حالت مثبتی قرار دارد ولی میزان کلسیم بالاتر از 5/3% از قابلیت جوجه درآوری میکاهد.

مواد معدنی در بسیاری از اجزاء جیره یافت میشوند. پودرهای استخوان و گوشت و لبنیات منابع مناسبی از کلسیم و فسفر به شمار میآیند. همچنین می توان از پوسته صدف، آهک، دی کلسیم فسفات و کربنات کلسیم معمولی برای تأمین این عناصر در جیره غذایی استفاده کرد.

منیزیوم

منیزیوم یکی از اجزاء ضروری بافت و مایعات بدن است و یون های این عنصر به عنوان فعال کننده آنزیمهای مهم دخیل در متابولیسم مطرح هستند. در صورت فقدان در جیره، بلدرچینها رشد بطنی پیدا میکنند ، دچار تشنج میشوند و سرانجام تلف خواهند شد. همچنین کمبود آن در جیرههای بلدرچینهای تخمگذار کاهش سریع تخم تولیدی را به همراه دارد. نیاز به منیزیوم mg/kg 300 تعیین میشود.

در مطالعات انجام شده میزان نیاز به منیزیوم برای بقا و رشد با افزودن mg/kg 150 منیزیوم یا mg/kg 50 به آب آشامیدنی تأمین گردیده است. سندرا و همکاران (1992) دریافتند که اثرات زیانباری با مصرف یک هزار میلیگرم منیزیوم در هر کیلوگرم جیره خالص شده حاصل میگردد.

اجزاء طبیعی جیره حاوی مقادیر کافی منیزیوم هستند. برخی از انواع آهک (دولومیتها) حاوی درصد بالایی از منیزیوم هستند و بایستی از آنها پرهیز نمود چرا که خاصیت مسهلی دارند و در مصرف کلسیم اختلال ایجاد میکنند.

منگنز

کارکرد اصلی منگنز پیشگیری از وقوع پوکی استخوان است، وضعیتی که در آن تاندون آشیل از شکاف پشت مفصل زانو حرکت میکند و به طرف پشت و طرفین حرکت میکند وجود این عنصر برای رشد طبیعی، تریب در پوسته تخممرغ، تولید تخم و قابلیت جوجه درآوردن ضروری است. این ماده به شکل سولفات و منگنز به جیره افزوده میگردد.

آهن، مس، کبالت

این عناصر کمیاب برای شکلگیری هموگلوبین ضروری هستند. کمخونی تغذیهای ، زمانی رخ میدهد که میزان این عناصر کم و اندک باشد. گلبولهای قرمز خون حاوی آهن نیز هستند. پس از شکلگیری هموگلوبین، وجود مس برای استفاده از آهن ضروری است. مطالعات گزارش دادند که نیازمندی بلدرچین ژاپنی به آهن و مس به ترتیب 120 و 5 میلیگرم/کیلوگرم براساس پروتئین سویای جدا شده توسط BDTA میباشد.

کبالت بخش لاینفکی از ویتامین B12 میباشد که در شکلگیری هموگلوبین دخیل میباشد. مقدار این عناصر در جیره حالت بسیار حساسی دارد. مقادیر اضافی میتواند حالت سمی داشته باشد. معمولاً فقط مقدار اندکی به جیره افزوده میشوند. ماکووا و همکاران (1991) به مطالعه اثرات افزودن 50 ، 100، 250 و 500 میلیگرم سولفات کبالت به ازاء هر کیلوگرم جیره بر روی میزان B12 در کبد و روده کور پرداختند. غلظت B12 در موارد مصرف mg1200 سولفات کبالت در هر کیلوگرم جیره در بالاترین سطح ممکن بود.

سلنیوم

سلنیوم یکی از عناصر ضروری برای رشد بلدرچین حتّی در موارد وجود ویتامین E است. جیرههای حاوی اسیدهای آمینه و mg100 دی ـ آلفا ـ توکوفرول استات در کیلوگرم بایستی 1/0 میلیگرم سلنیوم را به صورت سلنیت دریافت دارند تا بلدرچین بتواند به زندگی خود ادامه دهد.

اختلال تولید مثل در بلدرچین ژاپنی مصرف کننده جیوه حاوی مقادیر پایین سلینوم و ویتامین E از زمان خروج از تخم تا بلوغ مشاهده شده است. سرعت تخمگذاری و باروری تحت تأثیر واقع نمیشود اما قابلیت جوجه درآوری تخمهای نطفهدار، زنده ماندن انواع نر و ماده بالغ و جوجههای تازه از تخم خارج شده کاهش نشان دادند. افزودن mg1 سلنیوم یا IU30 ویتامین E در هر کیلوگرم، از اختلال در تولید مثل جلوگیری مینماید. افزودن سلنیوم به جیره به میزان mg/kg2/0 از آترونی لوزالمعده پیشگیری می نماید.

روی

بلدرچینهای ژاپنی در برابر کمبود روی در جیره بسیار حساس هستند. کمبود روی در جوجه بلدرچین با کاهش رشد، پر درآوردن غیرطبیعی، اشکال در تنفس و عدم هماهنگی در حرکات و کاهش خاکستر استخوان همراه است.

نیاز به روی جهت رشد طبیعی، پر درآوری مناسب و ... به mg/kg 25 جیره میباشد. پرندگانی که مقادیر اولیه 75 میلیگرم روی به ازای هر کیلوگرم را دریافت داشتند، بسیار بهتر از پرندگانی که mg/kg25 روی مصرف کرده بودند رشد پیدا کردند.پرورش بلدرچین روی میتواند در استخوان ذخیره شود و در طول محرومیت از روی مورد استفاده قرار گیرد. کاهش در جذب روی در بلدرچین بالغ به دنبال مصرف مقادیر بالای کلسیم توسط کیندهولز و همکاران گزارش گردیده است.

نمک (کلرید سدیم)

وجود این ماده برای هضم پروتئین لازم است و علاوه بر این در تعادل اسید ـ باز هم دخالت دارد. بلدرچین های ژاپنی در حال رشد با مصرف یک جیره خالص حاوی 042/0 تا 051/0% سدیم، رشد نامناسب، تلفات بالا، تورم غده فوتلکیه، افزایش هماتوکریت و کاهش سدیم پلاسما را نشان دادند که این موارد نشانگر اختلال در هموستاز مایعات و الکترولیت بدن است. مصرف سدیم به میران 1/0% این مشکلات را رفع نمود.

مواد غذایی طبیعی معمولاً نیازمند نمک هستند تا نیازهای بلدرچین به سدیم و کلر رفع شود و این ماده به طور معمول به مقادیر 25/0 تا 35/0% به جیره افزوده می شود. مصرف مقادیر بالای نمک اثرات مسهلی به دنبال دارد و سبب شل شدن مدفوع و ایجاد بستر خیس میگردد.