تحقیق درباره تاریخچه پیدایش اینترنت در ایران

[Emtedad]

تحقیق درباره تاریخچه پیدایش اینترنت در ایران

اینترنت چیست ؟ بسیاری از مردم باور نمی کنند ، اما در واقع اینترنت و وب دو چیز متفاوت هستند. با اینکه این دو مسلما بسیار بهم وابسته اند ولی باید با تفاوتهای آنها هم آشنا شویم .

اینترنت ، در ساده ترین تعریف ، عبارتست از کامپیوتر هایی که در سراسر دنیا به هم متصل هستند، شبکه ای که این کامپیوترها را به یکدیگر متصل می سازد، و متدهای انتقال اطلاعات روی این شبکه .

وب عبارتست از تمام اطلاعات بهم پیوسته روی اینترنت، اما اجازه دهید در این رابطه مطالب بیشتری بخوانیم .

منشاء اینترنت را می توان در سالهای جنگ سرد یافت، زمانی که احتمال شروع یک جنگ هسته ای بین ایالات متحده و ایالات جاهیر شوروی کاملا وجود داشت. در آن سالها وزارت دفاع آمریکا بدنبال یک سیستم مخابراتی بود که بتواند حتی در مقابل ضربات یک جنگ اتمی دوام آوردو از هم نپاشد .

این پروژه که Arpanet نام گرفت، در سال 1968 شروع شد. این شبکه در اولین قدم (محکم) خود چهار کامپیوتر را در نقاط مختلف آمریکا به هم متصل کرد. خوب ، این اقدام در آن سال ها بسیار فوق العاده بود!

بزودی معلوم شد که چنین شبکه ای بطور بالقوه دارای توانائیهای بسیار بیشتری از آنچه مسئولان وزارت دفاع در تصور داشتند ، است. تبادل اطلاعات علمی و مهندسی از این نمونه بود.

همچنین معلوم شد که یک شبکه واحد هرگز نمی تواند به هدفی که برای آن در نظر گرفته شده بود (توانایی مقاومت در مقابل ضربه هسته ای) دست یابد. به جای آن تصمیم گرفته شد تا شبکه های موجود به هم متصل شوند و به عبارت دیگر شبکه ای از شبکه ها ساخت شود. نام اینترنت هم از همین جا نشات گرفت. اینترنت اولیه فقط دانشگاهها و مراکز تحقیقاتی را به هم متصل می کرد و چون تحت کنترل دولت قرار داشت افراد و شرکتهای خصوصی راهی به آن نداشتند.

این وضع تا سال 1991 ادامه داشت. اما این تاریخ اوضاع بسرعت دگرگون شد. در این سال بنیاد ملی علوم (NSF)، که بزرگترین تامین کننده مالی اینترنت بود ، سرمایه خود را از آن جا خارج کرد و اینترنت را بر روی شرکتهای تجاری گشود و بزودی سیل خروشانی ، که امروز آنرا می شناسیم تبدیل شد، و شروع این رشد انفجاری با شبکه تار عنکبوتی جهانی (وب) همراه بود.

وب (WEB)

شبکه تار عنکبوتی جهانی (وب) مدتها پس از اینترنت پا به عرصه وجود گذاشت. کاربرد اولیه اینترنت اساسا برای تبادل اطلاعات و پست الترونیک بود. تولد وب به سالهای 1989 تا 1991 و به کارهای دانشمندی به نام تیم برنزی - لی در آزمایشگاه اروپایی فیزیک ذرات (CERN) در سوئیس بر می گردد.

انگیزه وی برای طراحی این استاندارد این بود که اطلاعاتی که افراد نیاز دارند در سندها و فایل هایی در کامپیوترهای مختلف ذخیره شده است تقریبا در تمام این اسناد ارجاعاتی به سندهای دیگر وجود دارد، در آن سند هم ارجاعاتی به سندهای دیگر هست و الی آخر...

«تیم» از خود پرسید که آیا راهی وجود دارد که بتوان به کمک آن سندی را که به آن اشاره شده، (بدون توجه به مکان این سند) دید؟ مثلا ، ممکن است در سندی که در یک کامپیوتر در نیویورک قرار دارد دو ارجاع ، یکی به سندی در کامپیوتر در بمبئی و دیگری به سندی در کامپیوتر اتاق پهلویی ، وجود داشته باشد این مفهوم که به ابر لینک (Hyper Link) معروف شد، سنگ بنای شبکه تار عنکبوتی جهانی یا وب است.

با اینکه مفهوم وب بسیار اغوا کننده بود، پیاده سازی واقعی آن بسیار پیچیده می نمود. برای اینکار دو نیاز اساسی وجود داشت: یک فرمت استاندارد برای مبادله آنها از طریق اینترنت .

** شالوده فیزیکی اینترنت

شاید بارها از خود سوال کرده باشید که اینترنت دقیقا کجاست ؟ برخی تصور می کنند دذر نقطه ای دنیا ، ساختمانی وجود دارد که پایگاه مرکزی اینترنت در آنجا قرار گرفته است. اما وقتی با ساختار اینترنت آشنا شویم خواهیم فهمید که این سوال اساسا بی معناست .

همانطوری که قبلا نیز اشاره شد، اینترنت شبکه ای است از کامپیوترهای بهم پیوسته . اینترنت یک چیز مستقل نیست که دیگران کامپیوترهایشان را به آن متصل کنند. بلکه اینترنت خود حاصل بهم پیوستن این کامپیوترهاست. در واقع وقتی به کامپیوترهای یک سرویس دهنده اینترنت (ISP) متصل می شوید، کامپیوتر شما هم جزئی از اینترنت می شود.

اینترنت به انواع بسیار گوناگونی از سرویس های مخابراتی ، از خطوط ساده تلفنی گرفته تا کابل های نوری پرسرعت و کانالهای ماهواره ای ، متکی است. اکر این کانال های مخابراتی را بزرگراه اینترنت بدانیم، مسیر یاب ( routers- کامپیوترهایی که بر انتقال اطلاعات بین نقال مختلف نظارت می کنند) پلیس های راهنمایی آن هستند

تاريخچه اينترنت INTERNET :

اينترنت در سال ۱۹۶۴ توسط يک محقق در شرکت Rand ابداع شد . آقای Paul Baran بدنبال روشی برای مطمئن سازی ارتباط پنتاگن (وزارت دفاع ايالت آمريکا) با اعضاء ارتش در هنگام حمله واقعی اتمی بود . در آن زمان ارتباطات بين دو شهر کاملآ غير قابل اطمينان بود . بنابراين

محقق مذکور يک شبکه ارتباطات رايانه ای غير متمرکز را پيشنهاد نمود که در آن رايانه مرکزی وجود نداشت .

در چنين شبکه ای حتی در صورت انهدام و خرابی يک يا چند رايانه همچنان امکان تبادل اطلاعات بين ساير رايانه های باقی مانده وجود خواهد داشت .

در اوايل دهه ۷۰ ميلادیمسئولان و محققين دريافتند که اينترنت علاوه بر اينکه روشی برای برقراری ارتباطاتمطمئن بين قسمتهای مختلف ارتش شده . روش کم هزينه ای برای برقراری ارتباطات بيناشخاص و سازمانها است .هنگاميکه بنياد علوم ملی (NSF) در اواسط دهه ۸۰ ميلادی يکشبکه مخابراتی راه دور با سرعت بالا ارائه نمود که شبکه های ديگر امکان ارتباط گيریو پيوند با آن را داشتند . ارزش و اهميت اينترنت بيشتر شد . در سال ۱۹۸۸ که يکدانشجوی دانشگاه Cornell بطور غير عمد يک برنامه نا مناسب را روی اينترنت رها کرد واين

برنامه سبب درماندگی ۶۰۰۰ رايانه مرتبط با اينترنت شد . خبرهای داغیدربارهء اينترنت مطرح شد .

تا سال ۱۹۹۱ چون دولت به کاربران اينترنت يارانه میپرداخت استفاده از اينترنت محدود به سازمانهای غير انتفاعی و دانشگاهی و دولتی بود .در آن سال NSF اين سياست محدود کننده را رها نمود و به سايتهای تجاری و خصوصی نيزامکان استفاده از اينترنت را داد که بلافاصله منجر به گسترش سريع اينترنت شد . بهرهگيری تجاری از اينترنت زمينه مورد توجه اکثر شرکتهايی است که بدنبال فرصتهای جديدتجاری هستند

پیدایش اینترنت به دهه ۶۰ برمیگردد؛ یعنی زمانی که دولت ایالات متحده بر اساس طرحی موسوم به «Arpa» مخفف (آژانس تحقیق پروژههای پیشرفته) که هدفش تقویت کارکردهای دفاعی بود، این طرح را به اجرا گذاشت. در آن زمان، چیزی به اسم کامپیوتر شخصی وجود نداشت و صرفاً سازمانهای بزرگ، دانشگاهها و مراکز دولتی بودند که از سیستمهای کامپیوتری بزرگ موسوم به MainFrame استفاده میکردند که هر کدامش اطلاعات خاصی را ذخیره کرده بود و در صورت نیاز، با یکدیگر اتصال برقرار و اطلاعات را بین همدیگر منتقل میکردند یا در صورت ایجاد بستر مناسب، اطلاعات را در حالت اشتراک قرار میدادند. در همان دوران، سیستمهایی به وجود آمده بودند که امکان ارتباط بین کامپیوترهای یک سازمان را فراهم میکردند، به طوری که کامپیوترهای موجود در بخشها یا طبقات مختلف با یکدیگر تبادل اطلاعات میکردند و امکان ارسال نامه بین بخشهای مختلف سازمان، فراهم میشد. این همان چیزی است که امروزه به آن، سیستم ارسال نامه با پست الکترونیک یا ایمیل میگویند. اما برای برقراری اتصال بین این شبکههای کوچک و پراکنده که هر کدام به روشها و بر مبنای استانداردهای خودشان کار میکردند، استانداردهای جدید و مشخصی توسط کارشناسان وضع شد که همان پروتکلها هستند.

سرانجام درسال ۱۹۶۱ تعداد ۴ کامپیوتر در ۲ ایالت مختلف با موفقیت ارتباط برقرار کردند و با اضافه شدن واژه نت Net به طرح اولیه، نام آرپانت ArpaNet برای آن در نظر گرفته شد. در دهه ۷۰ میلادی با تعریف پروتکلهای جدیدتر از جمله TCP که تا به امروز رواج دارد و نیز با مشارکت کامپیوترهای میزبان Host بیشتر به آرپانت و حتی گسترده شدن آن به برخی نواحی فراتر از مرزهای ایالات متحده، آرپانت شهرت بیشتری یافت و ایده اینترنت، همراه با جزییات بیشتری راجع به شبکههای کامپیوتری مطرح شد، تا اینکه طی سالهای پایانی دهه 70، شبکههای مختلف تصمیم گرفتند به صورت شبکهای با یکدیگر ارتباط برقرار کنند و آرپانت را به عنوان هسته اصلی انتخاب کردند. بعدها در سال ۱۹۹۳ نام اینترنت Internet روی این شبکه بزرگ گذاشته شد. وب یا همان wwwکه مخفف WorldWideWeb یا تار جهانگستر میباشد، توسط آزمایشگاه اروپایی فیزیک ذرات Cern به خاطر نیاز آنها به دسترسی مرتبتر و آسانتر به اطلاعات موجود روی اینترنت ابداع گشت. در این روش، اطلاعات به صورت مستندات صفحهای Page روی شبکه اینترنت قرار میگرفتند و به وسیله یک مرورگر وب WebBrowser قابل مشاهده میشدند. این روش کمکم همهگیر و محبوب شد و هماکنون در سطح جهان، طرفداران فراوانی دارد.

لایبنیتز (leibniz) ریاضیدان آلمانی از نخستین کسانی است که در ساختن یک دستگاه خودکار محاسبه کوشش کرد. او که به پدر حسابدارش در تنظیم حسابها کمک میکرد، از زمانی که برای انجام محاسبات صرف میکرد گلهمند بود.چارلز بابیج (Charles Babbage) یکی از اولین ماشینهای محاسبه مکانیکی را که به آن ماشین تحلیلی گفته می شد، طراحی نمود، اما بخاطر مشکلات فنی موجود در زمان حیاتش همچون ماشینی ساخته نشد(در سال 1993 در موزه علوم لندن مدلی که بر اساس طرح بابیج کار می کرد ساخته شد)در گذشته دستگاههای مختلف مکانیکی سادهای مثل خطکش محاسبه و چرتکه نیز کامپیوتر خوانده می شدند. در برخی موارد از آنها بعنوان رایانههای آنالوگ نام برده میشود. چراکه برخلاف رایانههای رقمی، اعداد را نه بهصورت اعداد در پایه دو بلکه بهصورت کمیتهای فیزیکی متناظر با آن اعداد نمایش می دهند. چیزی که امروزه از آن بعنوان "رایانه" یاد میشود در گذشته به عنوان "رایانههای رقمی (دیجیتال)" یاد میشد تا آنها را از انواع "رایانههای آنالوگ" جدا سازد(که هنوز در برخی موارد استفاده میشود مثلا نشانک پرداز آنالوگ (analog signal processing).

وزارت دفاع ایالات متحده آمریکا در سال 1969 میلادی شبکه ای طراحی کرد تا کامپیوترهای مرکزهایی را که در زمینه مسائل دفاعی تحقیق می کردند به هم ارتباط دهد. این شبکه آرپانت نام داشت.

هدف شبکه آرپانت مبادله اطلاعات در زمینه تحقیقات دفاعی بود. اما کم کم کامپیوتر های دانشگاه های بزرگ ایالات متحده آمریکا به آن پیوسته و از آن برای مبادله اطلاعات تحقیقاتی در رشته های گوناگون علوم استفاده کردند. به تدریج شمار کامپیوتر هایی که از آمریکا و سایر کشورهای جهان به این شبکه پیوستند افزایش یافت. آرپانت در سال 1977 میلادی به اینترنت تغییر نام یافت و در حال حاضر میلیون ها کامپیوتر در این شبکه قرار گرفته اند

تاریخچه اینترنت در ایران

سال ۱۳۷۱: تعداد كمی از دانشگاههای ایران، از جمله دانشگاه صنعتی شریف و دانشگاه گیلان، توسط مركز تحقیقات فیزیك نظری و از طریق پروتكل UUCP به اینترنت وصل میشوند تا با دنیای خارج ایمیل رد و بدل كنند.

سال ۱۳۷۲ :در سال 1372 هجری شمسی ایران نیز به شبکه اینترنت پیوست. نخستین رایانه ای که در ایران به اینترنت متصل شد مرکز تحقیقات فیزیک نظری در ایران بود. در حال حاضر نیز این مرکز یکی از مرکزهای خدمات اینترنت در ایران است .مركز تحقیقات فیزیك نظری و ریاضیات، بعنوان تنها نهاد ثبت اسامی قلمرو [ir.] در ایران به رسمیت شناخته میشود. این قلمرو مشخّصه تعیین شده برای هویّت ایران در فضای اینترنت است.

سال ۱۳۷۳ : مؤسسه ندا رایانه تأسیس میشود. پس از راهاندازی اوّلین بولتن بورد (BBS)، در عرض یك سال نیز اوّلین وب سایت ایرانی داخل ایران را راهاندازی میكند. همچنین، این مؤسسه روزنامه «همشهری» را به زبان فارسی در اینترنت منتشر میكند، كه این اوّلین روزنامه رسمی ایرانی در وب محسوب میشود. در همین سال بدنبال اتصال به اینترنت از طریق ماهواره كانادائی «كد ویژن» (Cadvision)، مؤسسه ندا رایانه فعالیت بازرگانی خود را بعنوان اوّلین شركت خدمات سرویس اینترنتی (ISP) آغاز میكند.

سال ۱۳۷۴ :مجلس ایران تأسیس شركت «امور ارتباطات دیتا» تحت نظر شركت مخابرات ایران را تصویب میكند و مسؤلیت توسعه خدمات دیتا در سطح كشور را بطور انحصاری در اختیار آن شركت قرار میدهد.

سال ۱۳۷۷ :پروژه یونیكد در ایران با قرارداد شورای عالی انفورماتیك و همكاری بنیاد دانش و هنر واقع در انگلستان و با نظارت و مدیریت فنّی دانشگاه صنعتی شریف تحت عنوان «فارسی وب» آغاز میشود. هدف پروژه اینست كه با گنجاندن كامل و جامع الفبای فارسی در استاندارد یونیكد، نشر فارسی در كامپیوتر، مخصوصاً اینترنت و وب، استاندارد شود و اصولاً مشكل قلم (فونت) های غیر استاندارد موجود در نرم افزارهای ایرانی حل شود.

پیدایش اینترنت به دهه ۱۹۶۰ برمیگردد زمانی که دولت ایالات متحده براساس طرحی موسوم به “Arpa” مخفف ” آژانس تحقیق پروژههای پیشرفته” که در آن زمان برای کارکردهای دفاعی بوجود آمده بود، این طرح را اجرا نمود. طرح این بود که کامپیوترهای موجود در شهر های مختلف ( در آن زمان چیزی بنام کامپیوتر شخصی وجود نداشت بلکه سازمانهای بزرگ و دانشگاهها و مراکز دولتی معمولا دارای سیستمهای کامپیوتر بزرگ “MainFrame” بودند) که هر کدام اطلاعات خاص خود را در آن ذخیره داشتند بتوانند در صورت نیاز با یکدیگر اتصال بر قرار نموده “Connect” و اطلاعات را به یکدیگر منتقل کرده “Communicate” و یا در صورت ایجاد بستر مناسب اطلاعات را در حالت اشتراک “Share” قرار دهند. در همان دوران سیستمهایی بوجود آمده بودند که امکان ارتباط بین کامپیوترهای یک سازمان را از طریق مختص همان سازمان فراهم می نمودند طوریکه کامپیوتر های موجود در بخشها یا طبقات مختلف با یکدیگر تبادل اطلاعات نموده و امکان ارسال نامه بین بخشهای مختلف سازمان را فراهم می کردند که اکنون به این سیستم ارسال نامه پست الکترونیک (Email) می گویند. اما برای اتصال و ارتباط دادن این شبکههای کوچک و پراکنده که هر کدام به روش و استاندارد های خودشان کار میکردند استانداردهای جدید و مشخصی که همان پروتکل ها “Protocol” هستند توسط کارشناسان وضع شد. سرانجام درسال ۱۹۶۱ تعداد ۴ کامپیوتر در ۲ ایالت مختلف باموفقیت ارتباط بر قرار کردند و با اضافه شدن واژه نت “Net” به طرح اولیه نام آرپانت “ArpaNet” برای آن منظور شد. در دهه ۱۹۷۰ با تعریف پروتکلهای جدیدتر از جمله “TCP” که تا به امروز رواج دارد و نیز مشارکت کامپیوترهای میزبان “Host” بیشتر به آرپانت وحتی گسترده شدن آن به برخی نواحی فراتر از مرزهای ایالات متحده، آرپانت شهرت بیشتری یافت وایده اینترنت همراه با جزییات بیشتر راجع به شبکههای کامپیوتری مطرح گشت تا اینکه طی سالهای پایانی دهه ۱۹۷۰ شبکههای مختلف تصمیم گرفتند به صورت شبکهای با یکدیگر ارتباط بر قرار نمایند و آرپانت را بعنوان هسته اصلی انتخاب کردند. بعدها در سال ۱۹۹۳ نام اینترنت “Internet” روی این شبکه بزرگ گذاشته شد. وب یا همان “www”که مخفف “WorldWideWeb” ” تار جهان گستر” میباشد توسط آزمایشگاه اروپایی فیزیک ذرات Cern بخاطر نیاز آنها به دسترسی مرتب تر و آسان تر به اطلاعات موجود روی اینترنت ابداع گشت. در این روش اطلاعات به صورت مستنداتی صفحهای “Page” بر روی شبکه اینترنت قرار می گیرند و بوسیله یک مرورگر وب ” WebBrowser ” قابل مشاهده هستند و هم اکنون کارکردهای بسیاری دارند.

تاریخچه اینترنت در ایران(2)

سال ۱۳۷۱: تعداد کمی از دانشگاههای ایران، از جمله دانشگاه صنعتی شریف و دانشگاه گیلان، توسط مرکز تحقیقات فیزیک نظری و از طریق پروتکل UUCP به اینترنت وصل میشوند تا با دنیای خارج ایمیل رد و بدل کنند.

سال ۱۳۷۲ :در سال ۱۳۷۲ هجری شمسی ایران نیز به شبکه اینترنت پیوست. نخستین رایانه ای که در ایران به اینترنت متصل شد مرکز تحقیقات فیزیک نظری در ایران بود. در حال حاضر نیز این مرکز یکی از مرکزهای خدمات اینترنت در ایران است .مرکز تحقیقات فیزیک نظری و ریاضیات، بعنوان تنها نهاد ثبت اسامی قلمرو [ir.] در ایران به رسمیت شناخته میشود. این قلمرو مشخّصه تعیین شده برای هویّت ایران در فضای اینترنت است.

سال ۱۳۷۳ : مؤسسه ندا رایانه تأسیس میشود. پس از راهاندازی اوّلین بولتن بورد (BBS)، در عرض یک سال نیز اوّلین وب سایت ایرانی داخل ایران را راهاندازی میکند. همچنین، این مؤسسه روزنامه «همشهری» را به زبان فارسی در اینترنت منتشر میکند، که این اوّلین روزنامه رسمی ایرانی در وب محسوب میشود. در همین سال بدنبال اتصال به اینترنت از طریق ماهواره کانادایی «کد ویژن» (Cadvision)، مؤسسه ندا رایانه فعالیت بازرگانی خود را بعنوان اوّلین شرکت خدمات سرویس اینترنتی (ISP) آغاز میکند.

سال ۱۳۷۴ :مجلس ایران تأسیس شرکت «امور ارتباطات دیتا» تحت نظر شرکت مخابرات ایران را تصویب میکند و مسؤلیت توسعه خدمات دیتا در سطح کشور را بطور انحصاری در اختیار آن شرکت قرار میدهد.

سال ۱۳۷۷ :پروژه یونیکد در ایران با قرارداد شورای عالی انفورماتیک و همکاری بنیاد دانش و هنر واقع در انگلستان و با نظارت و مدیریت فنّی دانشگاه صنعتی شریف تحت عنوان «فارسی وب» آغاز میشود. هدف پروژه اینست که با گنجاندن کامل و جامع الفبای فارسی در استاندارد یونیکد، نشر فارسی در کامپیوتر، مخصوصاً اینترنت و وب، استاندارد شود و اصولاً مشکل قلم (فونت) های غیر استاندارد موجود در نرم افزارهای ایرانی حل شود

در سال ۱۳۶۸ پس از افتتاح مرکز تحقیقات فیزیک نظری و ریاضیات، بنا بر درخواست استادهای دانشگاه که در خارج از ایران با پدیدهای به نام ایمیل آشنا شده بودند، فکر برقراری این ارتباط شکل گرفت.

طی تماسهای محمد جواد لاریجانی با عبدالسلام پاکستانی، رئیس ICTP در ایتالیا، آیپیام به مرکز آکادمیک بیتنت اروپا (EARN) معرفی شد. شبکهٔ بیتنت با شبکهٔ اینترنتی که امروز استفاده میشود تفاوتهای بسیار داشت. استفادهٔ اصلی که از آن میشد دریافت و ارسال نامههای الکترونیکی بود. سیاوش شهشهانی، قائم مقام آن زمان آیپیام، در مصاحبهای میگوید: «وقتی عضویت ما را تصویب کردند یک بند جدید هم به تعهدات اعضا اضافه کردند و آن اینکه از شبکه برای تبلیغات مذهبی استفاده نشود!» [۲] یکی دیگر از تعهدات این بود که هیج عضوی نباید جلوی عبور اطلاعات از کشوری به کشور دیگر را بگیرد. محمد جواد لاریجانی فردی بود که تعهدات لازم برای برقراری این اتصال را پذیرفت و توافقنامه را امضا کرد.

مرکز در ابتدا از طریق اتصال Dial-up و با استفاده از خط تلفن به دانشگاهی در اتریش متصل شد. پس از آن اتصالی Leased با دانشگاه وین به صورت استیجاری برقرار شد. این اتصال از سال۱۹۹۳ به شکل رسمی در آمد.

شبکهٔ بیتنت تنها از طریق سیستمعاملهای IBM و بر روی کامپیوترهای VAX قابل استفاده بود. پس از آگاهی از پروتکل TCP/IP، آیپیام به سمت استفاده از اینترنت گام برداشت و از طریق همان دانشگاه وین به اینترنت نیز متصل شد.

اینترنت در ایران هر روز فراگیر تر میشود ،در حالی که 20 سال طول کشید تا رادیو به ایران بیاید ،30 سال طول کشید تا سینما در ایران ساخته شود و یا 13 سال پس از تولید تلویزیون ایرانیان نیز این جعبه جادویی را به خانه های خود بردند ،اینترنت به فاصله اندکی از عمومی شدن ،به ایران آمد . به طوری که از زمانی که پژوهشگران ایرانی در سال 1370 برای اولین بار در ایران توسط مرکز تحقیقات فیزیک نظری و ریاضی به اینتر نت متصل شدند16 سال می گذرد ،از آن زمان تاکنون اینتر نت نه تنها در کشور ما بلکه در سایر کشور های جهان به صورت انفجاری رشد کرده است . با این حال ،ایران برای رسیدن به جایگاه مناسب در دسترسی به اینترنت ،هنوز باید گامهای بلندی بردارد . شمار کاربران اینترنت در ایران در سال 1994 از 250 نفر فراتر نمی رفت اما اکنون بیش از 7 میلیون کاربر اینترنت در ایران وجود دارد که تخمین زده شده است که تا سال 1388به 15 میلیون نیز برسد.

موانع ومشکلات اینترنت در ایران

یکی از اصلی ترین موانع بر سر راه پیشرفت اینترنت در ایران سرعت و پهنای باند اینترنت است که از زمان ورود اینترنت به ایران تا کنون پیشرفت قابل ملاحظه ای نداشته است.در حالیکه بیشتر کشور های دنیا ADSL را پشت سر گذاشته اند،اکثر کاربران ایرانی هنوز از خطوط dial up سنتی آنهم با قیمتی نسبتا" بالا استفاده می کنند.خطوط ADSL ارئه شده گران است و سرعت آن حداکثر 10 کیلو بایت بیشتر از خطوط dial up معمولی است.که آن هم با کیفیت بسیار بدی عرضه می شود.

یکی دیگر از موانع اصلی که موجب کاهش دسترسی مردم به اینترنت می شود ،هزینه اتصال به اینترنت است.برای سرعت دادن به رشد اینترنت در ایران باید هزینه اتصال به اینترنت و پهنای باند کاهش و کیفیت خدمات ارائه شده افزایش یابد.یکی از راه کارهای موجود Internet Exchange Point) ) یا IXP است. IXP سرویس دهندگان مختلف اینترنت را در یک ناحیه یا کشور به هم متصل می کند تا بتوانند ترافیک اینترنتی را با هم تبادل کنند. در صورت وجود چنین شبکهای سرویس دهندگان اینترنت برای رساندن کاربر به مقصد(سایت) موردنظر، پیغام خود را به جاهای مختلف ارسال نمیکنند.

مهمترین مزیت این شبکهها کاهش هزینه و پهنای باند و افزایش قابلیت اطمینان، امنیت و سرعت است. استفاده از چنین مرکزی اکنون روشی جا افتاده در کشورهای پیشرفته است. اگر IXP در ایران راهاندازی شود دیگر نیازی با ارسال پیغام به خارج از کشور نیست و پیغام درون همین شبکه سفر میکند و به سرعت به مقصد مورد نظر می رسد. بدین ترتیب پهنای باند بینالمللی استفاده شده، کاهش مییابد و تبادلات ارزی کشور نیز کمتر خواهد شد. ملموسترین مثال برای این مورد اعلام نتایج کنکور سراسری است که پیغامهای ارسالی میلیونها نفر از هموطنانمان پس از گشت و گذاری طولانی در اینترنت به افرانت و پارسآنلاین در داخل ایران میرسد.قبل از هر چیز باید شبکه انتقال اطلاعات با نرخ ارزان در اختیار مردم قرار گیرد. شهروندان در کشور ما نباید نرخ اینترنت خارج از کشور را بپردازتد.زیرا بیش از 80 درصد تبادل اطلاعات در داخل کشور صورت می گیرد.بنابراین لازم است که در داخل کشور نیز شبکه دیتا داشته باشیم که این موضوع به پایین آوردن هزینه ها کمک بسیاری خواهد کرد.

اندک توسعه هایی که در زمینه تکنولوژی های انتقال اینترنت در ایران صورت می گیرد در تهران متمرکز است و همیشه با یک تاخیر 8 تا 10 ماهه وارد شهرهای بزرگ کشور می شود.(البته فقط شهر های بزرگ)

اکثر شرکت های بزرگ ارائه کننده ی سرویس های اینترنت و تلفن اینترنتی در ایران تنها به ظاهر خصوصی اند، در حالیکه صاحبان اصلی آنان یا در بدنه دولت قرار دارند یا از نفوذ دولتی بر خوردارند.(که به تبعات آن بعدا" اشاره خواهم کرد.)

بعد از گذشت سالها از حضور اینترنت در ایران تجارت الکترونیک تنها به حضور فرمالیته چند سایت فروش کتاب و سی دی خلاصه شده است.شاخص فضای تجاری کشور ها یکی از فاکتور های اساسی آمادگی دیجیتالی است.در این شاخص کشور های آمریکای شمالی در بالای جدول قرار دارند.در این راه ثبات فضای سیاسی ،رشد مثبت سرمایه گذاری خارجی و حمایت قوی از بخش خصوصی از عوامل رشد اقتصادی این کشور ها اعلام شده اند.

به رغم اینکه توسعه آی تی در ایران اجتناب ناپذیر است اما مسئولین دولتی توجهی به آن ندارند.اساسا" در کشور ما فناوری اطلاعات هنوز به عنوان موضوع محوری مورد توجه سیاست مداران قرار نگرفته است.همانطور که شاهد این امر در انتخابات دور نهم ریاست جمهوری بودیم. کاندیداها ونمایندگانشان هر شب در تلویزیون حاضر می شدند و از هردری سخن میگویند جز، ٿناوری اطلاعات و ارتباطات. در مقابل می توان به انتخابات ریاست جمهوری آمریکا در دوره پیشین اشاره کرد که مقبولیت ال گور در اینترنت و اقداماتی که او در زمینه ٿناوری اطلاعات کرده بود، به نگرانی جدی جناح مقابل اووطرٿداران جرج بوش بدل شده بود.

اینترنت متمرکز دولتی زمینه را برای فیلتر شدن توسط حکومت آماده می کند.یکی از موانع رشد اینترنت در ایران فیلترینگ است.سانسور اینترنت در ایران به شیوه های مختلف و در سطوح مختلف انجام می گیرد.نتایج یکی از معدود تحقیقات میدانی انجام شده توسط موسسه open net که سعی دارد وضعیت فیلترینگ را در کشور های مختلف دنیا بررسی کند نشان می دهد که ایران مانند چین یکی از سخت ترین و شدید ترین سیستم های فیلترینگ را به اجرا گذاشته است.حدود 30 درصد از سایت های مورد بررسی این موسسه در ایران مسدود بودند.(499 سایت از 1477) این تحقیق سانسور اینترنت در ایران را در 4 حوزه نشان می دهد:1-موضوعات مربوط به ایران به ویژه سایت های فارسی زبان 2-وبلاگ ها و سایت دهای ارائه دهنده خدمات وبلاگی 3-سایت های خبری(به سایت های فارسی زبان) 4-سایت های غیر اخلاقی.