شهر ممنوعه

[amirali]

شهري بود که در آن همه چيز، ممنوع بود.

و چون تنها چيزي که ممنوع نبود بازي الک دولک بود، اهالي شهر هر روز به صحراهاي اطراف مي رفتند و اوقات خود را با ابزي الک دولک مي گذراندند.

و چون قوانين ممنوعيت نه به يکباره بلکه به تدريج و هميشه با دلايل کافي وضع شده بودند، کسي دليلي براي گله و شکايت نداشت و اهالي مشکلي هم با سازگاري با اين قوانين نداشتند.

سال ها گذشت. يک روز بزرگان شهر ديدند که ضرورتي وجود ندارد که همه چيز ممنوع باشد و جارچي ها را روانه کوچه و بازار کردند تا به مردم اطلاع بدهند که مي توانند هر کاري دلشان مي خواهد بکنند.

جارچي ها براي رساندن اين خبر به مردم، به مراکز تجمع اهالي شهر رفتند و با صداي بلند به مردم گفتند: « آهاي مردم! آهاي ... ! بدانيد و آگاه باشيد که از حالا به بعد هيچ کاري ممنوع نيست. »

مردم که دور جارچي ها جمع شده بودند، پس از شنيدن اطلاعيه، پراکنده شدند و بازي الک دولک شان را از سر گرفتند.

جارچي ها دوباره اعلام کردند: « مي فهميد؟ شما حالا آزاد هستيد که هر کاري دلتان مي خواهد، بکنيد. »

اهالي جواب دادند: « خب! ما داريم الک دولک بازي مي کنيم. »

جارچي ها کارهاي جالب و مفيد متعددي را به يادشان آورند که آن ها قبلا انجام مي دادند و حالا دوباره مي توانستند به آن بپردازند.

ولي اهالي گوش ندادند و همچنان به بازي الک دولک شان ادامه دادند؛ بدون لحظه اي درنگ.

جارچي ها که ديدند تلاش شان بي نتيجه است، رفتند که به اُمرا اطلاع دهند.

اُمرا گفتند: « کاري ندارد! الک دولک را ممنوع مي کنيم. »

آن وقت بود که مردم دست به شورش زدند و همه اُمراي شهر را کشتند و بي درنگ برگشتند و بازي الک دولک را از سر گرفتند.