جنگ همیشگی خدایان و دیوان (دو گرایی)

**farhangiran** · 24 فروردین، ۱۳۹۱

یکی از ویژگی های آموزه زرتشتی دو گرایی یعنی اعتقاد به دو نیروی ضد هم و بر خلاف هم در جهان است.ایرانیان باستان به دو نیروی متضاد اعتقاد داشتند .

1. راستی یا نظم (اشه )

2. دروغ و بی نظمی و آشفتگی

این ایده بعد ها باعث شد که توحید از دین زرتشت فاصله بگیرد .

بخشی از گات ها را در این باره می خوانیم :

«از دو روح سخن می گویم

از دو روحی که یکی از انان یعنی روح مقدس در آغاز هستی به روح ویرانگر گفت:

نه اندیشه های ما با هم همخوانی دارد و نه آموزه های ما

نه نیروهای جان ما

نه گزیده های ما،نه گفتار ما و نه کردار ما

نه هشیاری و وجدان ما و نه ارواح ما.»

البته لازم به ذکر است که این دو موجود نشانگر ثنویت به معنای خاص قرون بعد از زرتشت نیست.بلکه از ابیات قبلی چنین بر می آید که آفریدگار این دو موجود (سپنته مینو-انگره مینو) اهورامزدا بوده است اگر در اسلام بررسی کنیم این دو مورد در واقع همان نفس اماره و وجدان اخلاقی یا نفس لوامه هستند.نزد زرتشتیان بزرگترین گناه پندار پیوند نیک و بد یعنی آفرینش جهان نیک از جانب اهریمن است.خلاف این نیز چنین است:خدا را با شر پیوند دادن بزرگترین گناه است.زرتشتیان بر این معتقند که خوب و بد دو دیدگاه کامل متفاوتند مانند تاریکی و روشنایی که به هیچ وجه قابل قیاس نیستند.اهورا مزدا آفریدگان خیر را آفریده و اهریمن یا انگره مینو آفریدگان شر را آفریده است.از نظر زرتشتیان بعد از هخامنشیان ذات آنان با یکدیگر متضاد و نمی توانند نمودهای متفوت حقیقتی واحد باشند.تضاد میان نیک و بد نیز پایه و اساس کل خداشناسی ها و فلسفه ها در دین زرتشت هست . تفاوت اسای آن با اسلام در اینست که اسلام بدی را نبود خیر و خوبی میداند اما در دین زرتشت بدی و خوبی هر دو وجود دارند اما بدلیل تعارض و تضاد با یکدیگر همواره یکدیگر را نابود میسازند .