داستان دل دیوانه من

[amirali 137]

واما... بس شنیدم داستان بی کسی بس شنیدم قصه دلواپسی

قصه عشق از زبان هرکسی گفته اند از نی حکایتها بسی

حال بشنو از من این افسانه را

داستان این دل دیوانه را

چشمهایش بویی از عشق داشت دل دریغا سینه ای از عشق داشت

با دلم انگار قصد دوستی داشت گوئی از با من نشستن ننگ داشت

عاشقم من قصد هیچ انکار نیست

لیک با عاشق نشستن عار نیست

کار او آتش زدن من سوختن در دل روز وشب چشم بر در دوختن

من خریدن نازو نفروختن باز آتش در دلم افروختن

سوختن از عشق را ازبر شدم

آتشی بودم و خاکستر شدم

از غم این عشق مردن باک نیست خون دل هر لحظه خوردن باک نیست

از دل دیوانه بردن باک نیست دل که رفت از سر سپردن باک نیست

آه می ترسم شبی رسوا شوم

بدتر از رسواییم تنها شوم

بر چننین نامهربانی دل مبند دوستان گفتند دل نشنید پند

پیش از این پند نهان دوستان حال هم زخم زبان دوستان

خانه ای ویرانتر از ویرانه ام

من حقیقتم افسانه نیستم

گرچه سوزد پر ولی پروانه ام فاش میگویم که من دیوانه ام

تا به کی آخر چنین دیوانگی پیلگی بهتر از این پروانگی

گفتمش آرام جانی :گفت :نه

گفتمش فرهاد زبانی :گفت :نه

میشود یک شب بمانی گفت :نه گفتمش نامهربانی: گفت :نه

دل شبی دور از خیالش سر نکرد گفتمش افسوس! او باور نکرد

چشم برهم می نهم من نیستم

می گشایم چشم من ،من نیستم

خود نمی دانم خدایا چیستم یکنفر با من بگوید کیستم

بس کشیدم آه از دل بردنش آه اگر آهم بگیرد دامنش

با تمام بی کسی ها ساختم

دل سپردم سر به زیر انداختم

این قماری بود و من نشناختم وای بر من ساده بودم ،باختم

دل سپردن دست او دیوانگی ست آه !غیر از من کسی دیوانه نیست

گریه کردن تا سحر کار من است

شاهد من چشم سیاه من است

فکر میکردم که او یار من است نه فقط در فکر آزار من است

نیت اش از عشق تنها خواهش است دوست دارم دروغی خاموش است

این دل دیوانه آخر جای کیست

آنکه بهنوشش منم آقای کیست

مذهب او هر چه بادا باد بود خوش به حالش که این قدر دلربا بود