دنياي ما

[ircfc 285]

چسب زخمی به شعر من زده ای

تــا غــم واژه مـنـتـشـر نـشـود

تا که این بغض چند ساله ی من

در گـلوی تـو منـفـجـر نـشـود

بـا خـودم قـهـر کـرده ام امـروز

سفره ام بوی نان گرفته و نفت

یک نفر زیر گوش من می گفت

کـدخـدا با غـریـبـه هـا می رفت

از قـضـا قـصـه اولـش بـد بــود

مثـل این وعـده های تو خالی

(بـگـم) های پشت میز کسی

مـنـطـق بی دلـیـل پـوشـالی

مـوج سبـزی بـه راه افـتـاد از

انـقـلابـی که رفتـه تعطـیـلات

سبز یعنی که زرد خواهم شد

مـثـل این روزگار و تـشـکـیـلات

دزد در قـلـعـه هـای حـیـوانـات

جرج اوورول که سال ها مرده

این همان اتفاق مشکوکی است

کـه بـه دنـیـای مـا گره خـورده

تو که یـادش به خیر را گفـتی

من به دنیـای کهنه چسبیدم

یـادم آمــد کـه دوسـتـت دارم

یادم آمــد که عشـق را دیدم

حیـف امـا کسی مرا تـف کرد

روی این سنگ فرش سیمانی

آشــنـــا بــود آنــقــدر نــزدیـک

که تو حتی خودت نمی دانی

زندگی یک حباب بی معنی است

کــه بــه تـرکـیـدنـش نـمـی ارزد

پوچ بودن چه قصه ی تلخی است

تــه قـلـبـم هـمـیـشـه مـی لـرزد