سنگ صبور

[ircfc 285]

شب شده سنگ صبور، خونه غم شده باز این دل من،

پر ماتم شده باز این دل من،

من و تو با دلمون؛ تک و تنها و غریب.

توی این شهر بزرگ، توی این دشت جنون.

خودمونیم و خدا، خودمون و دلمون.

تو میخوای این دل من خون بشه ، دیونه شه!

تو میخوای قصه من قصه هر خونه شه!

نمیخوای سنگ صبور ...

اگه از درد دلم با تو شکایت بکنم .

قصه مردم نامردو بگم. اگه من با تو حکایت بکنم؛

دل تو میشکنه چون جام بلور...

نمیخوای سنگ صبور.

دل من بی دل تو دیگه تنها میمونه. کی دیگه قصه افسردگیشو گوش می کنه؟

آخه کی اشک اونو پاک میکنه؟ کی غم و درد اونو پاک میکنه؟

شده باز فصل خزون! از درختا می ریزه برگ طلا.

آسمون پر غم، غرق اندوه و بلا .

چه کنم با غم رسوایی دل؟ چه کنم بابت تنهایی دل؟

هی براش قصه می گم قصه غصه می گم....

که تو ای دل منو دیونه نکن . پر و بالمو نسوزون، منو پروانه نکن.

می بینی هر چی که هست مرگ امید به خدا! حسرت روز سپیده به خدا!

همه جا رنگ و ریا ، همه چی نقش سراب.

به گل ها دست می زنی خار میشن. سبزه ها زیر قدم مار میشن .

بازوانی که به گرمی تو رو افسون میکنن، حلقه دار می شن.

زبونم بسته میشه، دهنم خسته میشه. ولی ای سنگ صبور مگه باور میکنه...

من پر از مهر و وفا تو رو با خود میبرم،

تو رو ای سنگ صبور همه جا تا دل گور... 8-| 8-| 8-| 8-|