کفش های طلایی

[amirali 137]

تا كريسمس چند روز بيشتر نمانده بود و جنب و جوش مردم براي خريد هديه

كريسمس روزبه روز بيشتر مي شد . من هم به فروشگاه رفته بودم و براي

پرداخت پول هدايايي كه خريده بودم ، در صف صندوق ايستاده بودم .

جلوي من دو بچه كوچك ، پسري 5 ساله و دختري كوچكتر ايستاده بودند .

پسرك لابس مندرسي بر تن داشت ، كفشهايش پاره بود و چند اسكناس را در

دستهايش مي فشرد .

لباس هاي دخترك هم دست كمي از مال برادرش نداشت ولي يك جفت كفش نو در

دست داشت . وقتي به صندوق رسيديم ، دخترك آهسته كفشها را روي پيشخوان

گذاشت . چنان رفتار مي كرد كه انگار گنجينه اي پر ارزش را در دست دارد

.

صندوقدار قيمت كفشها را گفت :« 6 دلار » .

پسرك پولهايش را روي پيشخوان ريخت و آنها را شمرد : 3 دلار و 15 سنت .

بعد رو به خواهرش كرد و گفت : « فكر كنم بايد كفشها را بگذاري سر جايش

... » دخترك با شنيدن اين حرف به شدت بغض كرد و با گريه گفت : « نه !نه! پس

مامان تو بهشت با چي راه بره ؟ »

پسرك جواب داد : « گريه نكن ، شايد فردا بتوانيم پول كفشها را در

بياوريم . »

من كه شاهد ماجرا بودم ، به سرعت 3 دلار از كيفم بيرون آوردم و به

صندوقدار دادم .

دخترك دو بازوي كوچكش را دور من حلقه كرد و با شادي گفت : « متشكرم

خانم ... متشكرم خانم »

به طرفش خم شدم و پرسيدم : «منظورت چي بود كه گفتي : پس مامان تو بهشت

با چي راه بره ؟ »

پسرك جواب داد : « مامان خيلي مريض است و بابا گفته كه ممكنه قبل از

عيد كريسمس به بهشت بره ؟ »

دخترك ادامه داد : « معلم ما گفته كه رنگ خيابانهاي بهشت طلايي است ،

به نظر شما اگه مامان با اين كفشهاي طلايي تو خيابانهاي بهشت قدم بزنه

، خوشگل نمي شه ؟ »

چشمانم پر از اشك شد و در حالي كه به چشمان دخترك نگاه مي كردم ، گفتم

: « چرا عزيزم ، حق با تو است ، مطمئنم كه مامان شما با اين كفشها تو

بهشت خيلي قشنگ ميشه ! »